Tien jaar geleden verloor Ray Lamar zijn job, werd zijn vrouw opzettelijk doodgereden en bleef zijn zoontje na dat ongeval gehandicapt achter. Zijn neef Tom Herrera nam het recht in eigen handen en heeft de verantwoordelijke persoonlijk gestraft. Het heeft hem zijn job als sheriff gekost. Ray werd huurmoordenaar in dienst van ene Memo, een drugsdealer. Na tien jaar wil Ray kappen dat leven vol zinloos geweld en proberen de draad van wat er nog rest van zijn oude leven weer op te pakken. Maar Memo wil dat hij nog één klus opknapt: hij moet zich voordoen als politieagent, een heroïnetransport overvallen en enkel de handelswaar buitmaken, zonder dat er slachtoffers bij vallen. Jim Sanchez, het neefje van Memo,moet mee als een soort leerjongen. Helaas loopt die laatste klus compleet uit de hand. Er vallen doden. En de snoeverige jonge Jim laat de tweede man van het drugstransport ontsnappen. De eigenaar van de drugs stuurt een aantal zware jongens om het pakket op te sporen en de dieven te straffen. Voor Ray, die beseft dat Memo hem er heeft willen inluizen, zit er niets anders op dan achter de ontsnapte koerier aan te gaan en de klus af te maken. Wanneer Ray's vader wreed vermoord wordt in een poging te achterhalen waar Ray uithangt, slaan bij Lamar de stoppen helemaal door. Zijn neef Tom, met wie hij opgroeide, kan niet anders dan achter heem aan gaan. Niets te verliezen, het tweede boek van Urban Waite is een donkere, tot mislukken gedoemde queeste naar verlossing en vergeving. Door de setting tegen de achtergrond van de Mexicaans-Amerikaanse grens, de onontkoombaarheid waarmee de plot zich ontwikkelt en de karaktertekening van de hoofdpersonages doet het boek denken aan de Bordertrilogie van Cormac McCarthy. Dat is geen gering compliment. Vooral de beschrijvingen van de hitte en het ontoegankelijke rots- en woestijngebied zijn erg sterk. Met Niets te verliezen neemt Urban Waite met verve de dikwijls moeilijke klip van het tweede boek.