Vaak zullen lezers na het lezen van een teleurstellend boek niet snel een ander boek van die auteur oppakken. Michael Crichton heeft de weg nooit meer weten te vinden na het succesvolle en alom bekende Jurassic Park (1990). Het niveau van zijn latere werken werd steeds minder en Crichton leek ‘de kunst dat schrijven heet’ kwijt te zijn. Gelukkig kunnen we concluderen dat zijn nieuwste boek Micro niet zo dramatisch is als de vele voorgaande boeken. Michael Crichton overleed in 2008 en hoewel het nog steeds geen hoogstaand meesterwerk genoemd kan worden, laat hij de wereld toch nog iets acceptabels achter.

Het lijkt erop dat de terugtrekking van wetenschappers naar laboratoria de inspiratie vormt voor Micro. In de inleiding heeft Crichton kritiek op de wetenschappelijke gemeenschap voor het feit dat er steeds minder onderzoek in ‘het veld’ wordt gedaan en men meer en meer vertrouwt op computermodellen. Crichton suggereert dat het onmogelijk is om de ontzagwekkende complexiteit van de natuur vast te leggen op een computerscherm. En juist in deze tijden – waar de opwarming van de aarde een groot issue is – is het belangrijk de natuur te beschermen. Dus schetst Crichton in Micro een beeld van angstige wetenschappers die bang zijn om hun handen vuil te maken aan onderzoeken naar de intelligentie van mieren, de giftige wapens van de kever en de structuur van de mijt. Toch moeten de geleerden hun angsten overwinnen om het onderzoek tot een goed einde te brengen. Zeven biologische studenten worden ingezet. Zij worden via een unieke verkleiningsmethode tot micro-mensen gemaakt en in een regenwoud in Hawaï gedropt. Hier moeten zij de strijd aangaan met de meedogenloze gevechtstechnieken van allerlei insecten..

Het uitgangspunt van het verhaal is solide, onafhankelijk van het doel ervan. De insecten zijn angstaanjagende monsters, de verkleinmethodes en de bijbehorende technieken zijn gaaf en het tempo is snel. Toch ontbreekt er heel veel. De schrijfstijl is soms echt afschuwelijk slecht, wat ook kan komen door een belabberde vertaling. Overbodige informatie, welke vaak wordt herhaald; vreemde dialogen tussen de personages en afgeraffelde passages leiden tot een warrig geheel. Het helpt als je bedenkt dat Micro als een onvoltooid manuscript op het bureau van Crichton lag. Richard Preston heeft het verwerkt tot het uiteindelijke verhaal, maar is helaas tot enkele verkeerde inzichten gekomen.

Micro is geen teleurstellende meuk, want het bezit een boeiend thema en angstaanjagende gedachtes. Het doel van het verhaal komt duidelijk naar voren en laat zien dat de wereld met Crichton een fantasie- en kennisrijk brein heeft verloren. De uitwerking is echter dramatisch, maar dat wijdt ik dan maar aan de slechte vertaling en de verkeerde afwerking van het verhaal door Richard Preston.