Ik ben nooit grote fan geweest van de boeken van Baldacci (al kwam dat waarschijnlijk voornamelijk door het genre), dus ik was wat sceptisch toen ik aan het boek begon, maar ik moet zeggen dat ik positief verrast ben. De stijl van Baldacci is er wel een waar even aan gewend moet worden, maar het mysterie in het verhaal is aantrekkelijk genoeg om dit snel te laten gebeuren omdat je gewoon wil weten hoe het nu zit.

Het boek gaat over een fictieve, afgeschermde plek waar een volk woont dat uit Bitterlingen bestaat en dat aan een heel gevaarlijk moeras ligt. Een vriend van Vega Jane, de hoofdpersoon, verdwijnt het moeras in en laat een boodschap voor haar achter. Door die verdwijning staat het hele dorp op z’n kop en de boodschap laat Vega zien dat alles wat ze meende te weten niet waar is en dus gaat ze op zoek naar de waarheid.

Baldacci schrijft vaak in de stijl dat hij praat over iets waarvan de lezer niet weet wat het is, voor hij benoemt waarover gepraat wordt. Dit is een schrijfstijl die soms de spanning wat dichter bij het verhaal houdt maar als het te vaak wordt gebruikt, kan hij best gaan vervelen. Na ongeveer 60 bladzijden is dit echter niet echt meer iets waar je je aan stoort; dan ben je gewend aan de ietwat vreemde manier van schrijven en beschrijven en leest het boek lekker door.

Het verhaal zelf vereist ook wat gewenning. Het speelt zich af op een plek waar sommige van onze woorden niet eens bestaan. Tijd gaat niet voorbij in momenten of minuten maar in flinters, de maan wordt Nox genoemd en zelfs de hoofdstuknummering wordt in die andere taal gedaan. Unus, duo, tres, quattuor en schrik niet wanneer de nummering van iets wat met wat puzzelen zeventien moet zijn naar iets heel anders gaat (twintig-min-twee), maar ook dat geeft eigenlijk vooral meer sfeer aan het verhaal.

Wanneer je eenmaal gewend bent aan de omgeving en hoe Baldacci verhaalt, kom je terecht in de wonderlijke wereld van Bitterlingen en andere, meestal wat enge, wezens. Ze verblijven hun leven lang in het Bitterbos, waar de meesten geen tijd (of soms vooral geen zin geloof ik) hebben om zich te wassen, nauwelijks eten of onderdak hebben en vooral bezig zijn met werken voor dat beetje geld dat ze dan verdienen. Vega is hier geen uitzondering op, tot het een mysterie voor haar wordt wat het Bitterbos nu precies is en wat het voor haar betekent en ze hiernaar gaat zoeken.

Helaas werd het verhaal vlak voor een spannende gebeurtenis afgekapt, wat vreselijk irritant is voor de lezer maar wel echt de Baldacci stijl volgt en dus eigenlijk fantastisch bij het boek past. Het betekent echter wel dat we nu moeten wachten op het vervolg om erachter te komen wat Vega verder gaat doen nu ze eindelijk meer van de waarheid weet.