Onmacht. Daar draait het om in Dagen van schaamte van Lieneke Dijkzeul. Voor haar zes politieromans rond inspecteur Paul Vegter ontving ze nominaties voor verschillende prijzen, maar deze keer blijft de politieman thuis. In haar eerste standalone wordt zorgmanager Pieter Elting op klaarlichte dag ontvoerd door een man en een vrouw. Maar hij weet niet waarom en is zich van geen kwaad bewust en de ontvoerders geven geen sjoege. Het eerste deel van het verhaal neemt Dijkzeul de lezer mee in de vernederende nachtmerrie waarin hij is geraakt. Het tweede deel is geschreven vanuit de dader(s) en laat zien dat ook zij worstelen met onmacht. De vraag of hun oplossing ook de oplossing is voor dit maatschappelijke probleem (vaag, anders spoiler) blijft de vraag die de auteur ook netjes openlaat. Het relaas van een psychologisch machtsspelletje zou je Dagen van schaamte kunnen noemen. Beklemmend omdat je ook als lezer in eerste instantie geen informatie krijgt over het waarom van deze actie. Als dit dan toch gebeurt, heeft Dijkzeul daar een fraaie vorm voor gevonden. Die spanning wordt wat onevenwichtig opgebouwd en het einde is daar eigenlijk niet mee in verhouding. Dat is jammer want het verhaal verdient beter. Dijkzeul zet een groot maatschappelijk thema op een originele manier op de kaart, dat wel.