Charles den Tex en Anneloes Timmerije hebben een indrukwekkende roman geschreven. Een bijzonder boek ook: feit en fictie met elkaar verweven waarbij de feiten leidend zijn en dan dit in roman-vorm gieten! Het boek is een zeer goed leesbaar verhaal geworden.
Het is een schrijfwijze die je niet veel tegenkomt: een non-fictie roman.
Geen historische roman wat mij betreft omdat de echte feiten overheersen en de fictie alleen gebruikt is om het verhaal vloeiend te maken maar wel in dienst staan van de feiten. De verdienste van hun is dat het geen gortdroog verhaal is geworden maar een levend verhaal.

Enerzijds de onvoorwaardelijke liefde van Guus en Lienke en anderzijds de verschrikkingen van de oorlog. Geen gruwelverhalen zijn er op geschreven maar het schrijnende leven in de kampen waar Lienke mee te maken had zijn wel zeer goed voelbaar. Het leven van Guus in Australië was ook niet altijd prettig. Het bestond vooral uit wachten want Nederland werd toch niet altijd serieus genomen. Dat maakte zijn leven ook erg onprettig en de leefomstandigheden waren ook in Australië vaak erg primitief en zwaar. Intriges spelen dan ook nog een rol en dat maakt het er niet makkelijker op zoals bv drie Nederlandse vliegers die worden opgepakt ren worden veroordeeld voor landverraad. Een mistig verhaal waar de nabestaanden nog steeds vechten voor rehabilitatie.
 

Gelukkig vonden Guus en Lienke elkaar weer na de oorlog en de manier waarop is wel heel erg verrassend. Het is een boek dat je moet lezen en waarin je ook niet kunt stoppen. Je wordt voortgedreven door hun beslommeringen die ook goed afgewisseld worden in het boek.
Guus en Lienke zullen nooit meer vergeten worden!