Halverwege wordt Witte raaf van tweevoudig Gouden Strop winnaar Bram Dehouck dan toch een misdaadroman. Tot dan toe moest het met een verkeerde vouw bestellen van een brochure de spanning er in houden. Dat is geen sinecure, zelfs niet voor een begenadigd auteur als Dehouck. Hij vertelt het verhaal in drie delen. In het eerste gaat het om communicatieadviseur Stefanie (?dat schrijf je met een f, verdomme?) wier leven zuur wordt gemaakt door de nieuwe marketingman Nick Farkas. In het tweede deel, halverwege dus is diens vrouw vermoord en hij gewond en zoekt rechercheur Tess Jonkman verwoed naar de dader. Alles wijst naar Nick. In deel drie het proces met een ontknoping die er aan zit te komen. Enfin, Dehouck probeert eens iets anders met de wisselende vertelperspectieven en de wat hakkerige verhaallijn. In bepaald opzicht werkt het omdat het knap is bedacht, maar de uitwerking is niet wat het geweest had kunnen zijn, denk je als lezer. Vreemde personages, weinig vaart (zeker het eerste deel) en geen personages waarvoor je door wilt lezen. Jammer, volgende keer beter, of liever gezegd: als vanouds.