De zestienjarige Tessa Cartwright is de enige overlevende van een seriemoordenaar die zijn slachtoffers heeft achtergelaten begraven op een akker in het snikhete Texas. Ze wordt de overlevende 'Black-Eyed Susan' genoemd, omdat het graf bedekt was met de gelijknamige felgekleurde gele veldbloemen. Door Tessa’s getuigenis belandt Terrell Darcy Goodwin als  dader in de gevangenis. Twintig jaar later probeert Tessa de demonen uit haar verleden te vergeten. Als alleenstaande moeder heeft ze het niet gemakkelijk om rond te komen en voor haar dochter Charlie te zorgen. Op een dag haalt het verleden haar in: iemand heeft onder haar slaapkamerraam een perk  vers geplante, bloeiende Black-Eyed Susans aangelegd. Zit de verkeerde verdachte vast en loopt  de moordenaar nog steeds vrij rond? Julia Heaberlin vertelt het verhaal afwisselend vanuit het heden en verleden: nu eens is de volwassen Tessa aan het woord, dan weer de zestienjarige Tessie. De lezer krijgt op die manier de informatie met mondjesmaat aangereikt. Bovendien dringt de vraag zich op hoe betrouwbaar het geheugen is.  Een mooie opgebouwde plot, met zorgvuldig opgebouwde psychologische spanning. Enkel de ontknoping kon me niet helemaal overtuigen.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik de cover van ‘Black-Eyed Susans heel erg mooi vind. Als die bloemen, hier heten ze Suzanne met de mooie ogen en dan een meisje wat daar tussen ligt. Dan staat er bij dat het om en thriller gaat dus dan wordt je nieuwsgierigheid getriggerd. Dat is spannend, denk je. Volgens het NRC handelsblad is het fris, ontroerend en spannend. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Al de quotes die mij vertellen dat het een goed verhaal is en erg spannend. Waarom is het dan, dat ik tijdens het lezen van dit verhaal zo teleurgesteld geraak. Dat is steeds meer het idee krijg, waar gaat het over? Ja, over Tessa die iets vreselijks heeft meegemaakt, wat nu weer wordt opgerakeld omdat er misschien een verkeerde dader tot de dood veroordeeld wordt. Het verhaal speelt zich af in het heden en in het verleden. Als lezer wordt je continue heen en weer geslingerd, dit is zelfs zo erg dat je het spoor helemaal bijster raakt. De vraag komt steeds vaker naar boven, wat is er nu eigenlijk gebeurd. Je blijft in het duister tasten en je wordt steeds op het verkeerde been gezet. Dit is allemaal zo verwarrend, dat het de spanning, als die al aanwezig zou zijn, helemaal teniet doet. De schrijfster laat de geheimen te lang sudderen, doet teveel aan plotwendingen en dan wordt je als lezer moe van de verwarring en als dan uiteindelijk de spanning stijgt en alle eindjes aan elkaar worden geknoopt, ben je diep in je hart blij dat het verhaal ten einde is. Misschien de volgende keer wat minder plotwendingen en wat meer spanning, want het plot als zodanig is goed, maar de uitwerking laat nog erg te wensen.