Dit boek is geen thriller zoals je misschien verwacht na het lezen van Irene, Alex en Camille. Ga je met die instelling lezen dan word je misschien teleurgesteld. Eerder had ik al gelezen dat dit verhaal anders zou zijn dus ik was gewaarschuwd. Maar wat een prachtig boek waarin je gewoon meegesleept wordt. Het is een psychologisch verhaal waarin iemand overlijdt maar van echte moord is geen sprake, het is een zeer tragisch ongeval met verstrekkende gevolgen voor Antoine die zijn hele leven deze last op zijn schouders zal moeten dragen.

Antoine lijkt een beetje een buitenbeentje in het Franse dorp waar hij samen met zijn moeder woont. Moeder is niet echt een warme vrouw, ze is in de steek gelaten door de vader van Antoine. Het is hartje winter in Frankrijk en de Kerst staat voor de deur. Antoine zwerft graag in het bos met de hond van de buren. Af en toe vergezelt Remi, de buurjongen hem ook en brengen ze wat tijd door in de boomhut.

Dan wordt de hond Odysseus aangereden, hij raakt hierbij ernstig gewond. De buurman, de vader van Remi schiet de hond in zijn buik om hem uit zijn lijden te verlossen en dumpt de hond daarna in een vuilniszak. De eenzaamheid, een ontluikende niet beantwoorde liefde en de dood van de hond brengen hem buiten zichzelf van woede.

Remi is op dat moment op de verkeerde tijd op de verkeerde plaats. Antoine raakt buiten zinnen en slaat Remi met een stok. Zo hard dat Remi sterft.

Radeloos en in paniek verstopt hij het lijk van Remi en besluit niets te zeggen. Dit geheim zal Antoine de rest van zijn leven bij zich moeten dragen en beïnvloedt zijn gedrag en keuzes.

De angst voor ontdekking zal hem zijn hele leven achtervolgen.

Drie dagen en levenslang is een intens geschreven boek, het gaat onder je huid schuren. Wat Antoine heeft gedaan is vreselijk maar ergens snap je ook wel dat hij zo handelt. Hij is geen misdadiger in de zin van een vooropgezet plan maar hij is dader geworden door het niet kunnen beheersen van zijn gevoel waarbij hij een fatale klap uitdeelt.

Zijn gevoel maar ook de karakters van de dorpelingen zijn subliem beschreven. Het zuigt je midden in het verhaal en je bent één van de dorpsbewoners.

Wentel je in het verhaal want ik vind dit echt een meesterwerk van Pierre Lemaitre