Twee verhaallijnen, deze keer bij Felix Thijssen in Spelen met vuur. Nathalie Vermeer (eigenlijk Portman, “ja dezelfde achternaam, van voren heeft zij geen ‘h’”) krijgt als actrice zonder werk, een vreemd aanbod. Even iemand anders spelen bij een notaris, handtekening zetten en vijfduizend euro verdiend. Easy money, zogezegd. En zo gedaan, natuurlijk.
Tegelijkertijd vertrekt een oude man met een kostbare dollar uit 1804 naar een afspraak om die te verkopen. Hij verongelukt en zijn chauffeur Philip probeert een slaatje te slaan uit de munt. Voor hem betekent het echter alleen maar nog meer ellende; het ging al niet zo goed met hem. Zowel Nathalie als Philip voelen aan dat de zaakjes waarin ze zijn gerold niet koosjer zijn. Ieder probeert er zich op zijn / haar manier heelhuids uit te redden.

“Het bleef een raar verhaal, maar vijfduizend euro was meer dan ze tot dusver had verdiend als barjuffrouw in een soap, wassende moeder in commercial, of politieagente met twee regels tekst in een politieserie. Paul Meyer zou haar altijd zijn topactrice noemen als hij het idee kreeg dat z’n twintig procent meer kon worden dan een paar honderd euro, maar Nathalie maar zich al geruime tijd geen illusies meer. Een actrice die op haar dertigste nog door de stad kon wandelen zonder boulevardpers op haar hielen kon maar beter pakken wat op haar weg kwam.”

Spelen met vuur is geen Max Winter thriller, de succesvolle reeks van Thijssen (1933) die startte met het Gouden Strop-winnende boek Cleopatra in 1999 (wanneer worden ze eindelijk eens verfilmd?).
Deze standalone heeft duidelijk meer verwantschap met Het diepe water, waarvoor hij in 2006 De Diamanten Kogel ontving. Qua thematiek zijn beide boeken verwant: met één handeling op het randje van (of net erover heen) van het toelaatbare proberen twee krabbelaars hun slag te slaan. Verhalen in de traditie en stijl van Elmore Leonard, maar met wat minder humor. Een moment van onachtzaamheid, een samenloop van omstandigheden en wat een keurig leven was, dreigt uit de hand te lopen en te ontsporen. De een reageert daar zus op, de ander zo.

Thijssen schrijft Spelen met vuur in een haast achteloze, losse stijl die volkomen past bij de alledaagse omgeving waarin de gebeurtenissen zich afspelen. Ook de manier van plot-opbouw en de afgewogen afwisseling van actie, vaart en achtergrondinformatie is van bedrieglijke eenvoud. Resultaat: een pracht van een psychologische thriller die zich zonder meer kan meten met Het diepe water. Juist omdat dit boek er al was, is het verrassingselement minder en kost hem de vijfde ster.

“Nathalie staarde naar de natte dennen. Ze had in de trein kunnen zitten als er niet iemand uit een bed was gevallen en ze geen zieke vrouw in haar armen had genomen. Ze had medelijden met Heleen, die haar aanzag voor iemand anders, al had ze blijkbaar haar foto gezien. Helding leek overtuigd dat zijn vrouw zou genezen en volgend jaar weer zelf naar België kon gaan. Als dat zo was zat háár taak erop. Een acteerklusje. Klaar. Ze hoefde niet betrokken te raken bij Heldings andere problemen, ze kon afscheid nemen en naar huis gaan, geld uitgeven.
“Ik ben blij dat ik heb kunnen helpen’, zei ze.
Helding keek haar droevig aan. ‘Ik ben blij dat het nu weet, dat je haar hebt gezien,’ zei hij. ‘Dat maakt het eenvoudiger.
Ze begon zich ongemakkelijk te voelen. ‘Ik hoop dat ze gauw beter wordt,‘
Helding knikte. ‘Mijn vrouw gaat niet dood,’ zei hij. ‘Maar haar grootste angst is dat ze kan sterven voordat ze ervoor heeft kunnen zorgen dat haar erfenis in goede handen komt. Ze voelt zich verantwoordelijk voor het levenswerk van haar vader. Hendrik heeft haar alles nagelaten. Het is veel geld. Ze zou het tien keer liever aan een liefdadigheidsinstelling nalaten dan aan die vervloekte neef…’
‘Die dingen gaan me eigenlijk niet aan.’