De geheime tuin is de derde politieroman van Toni Coppers (1962) rond inspecteur Liese Meerhout van de afdeling Kunstcriminaliteit van de Brusselse politie. En niet te vergeten haar vriend, de antiquair Simon de Vrede.

Liese krijgt te maken met een aantal moorden die op het eerste gezicht niets met elkaar van doen lijken te hebben. Lijken, want bij het eerste slachtoffer, een restauratrice die een schilderij aan het schoonmaken is, verdwijnt ook het schilderij. Dat blijkt niet alleen de verbindende schakel, maar ook nog te leiden naar andere ernstige misdrijven. Echter voor het zover is moet ze de nodige tegenslagen en strubbelingen overwinnen.

Coppers leverde met De geheime tuin (weer) een gedegen politieroman, zijn beste tot nu toe. Vlot geschreven, een plot die links en rechts even moet worden geholpen en de spanning die eerder ligt in de verhoudingen tussen de personages onderling dan in de lijn van het verhaal. Maar dat doet er niet zoveel toe: Liese – en ook haar Simon – zijn twee hoofdpersonen die nog een tijdje mee kunnen. Alleen zouden ze een volgende keer toch iets meer mogen worden uitgediept en mag de spanningslijn wat stijler. Maar dat is muggenzifterij. Halle heeft Witse, Brugge Aspe, etc., maar Brussel heeft – onder andere – Liese en dat is ook wat waard.