Er begint en eindigt nogal wat op Vrijdag de 14de, de gelijknamige thriller van de Belg Piet Baete. Om een oorspronkelijke invalshoek zit hij niet verlegen, zie zijn eerder thrillers Verzwijg mij niet (2011) en Wacht maar tot ik wakker word (2010).

In Vrijdag de 14^de moet noodarts Frank Zwarts naar een noodgeval, een bankiersechtpaar dat is overvallen door Jimmy en Adel, een gevluchte Jordaniër. Onderweg stuit hij echter op twee agenten: Eén dood, één met een balpen in zijn oog. Bij een ander dodelijk ongeval die avond wordt de student Mathieu aangereden; de dader rijdt door.

Baete pakt elk personage bij de leurven, toont hem of haar van alle goede en kwade kanten. Hoe de kwaden zo werden en hoe de slachtoffers verschillen reageren op het noodlot dat ze overkwam. Dat doet hij kundig, maar geeft de lezer ook het gevoel van ‘nou, nou’: “Mijn zoon is dood en mijn dochter zwanger van zijn moordenaar”.
En dan blijkt alles toch (weer) niet zoals het lijkt, want het is Vrijdag de 14^de, niet de 13^de.

Het is een ensemble-verhaal rond een datum, verteld vanuit verschillende personages, maar ook vanuit verschillende tijdstippen. Chapeau voor de compositie en de plot, al zijn de personages bij tijd en wijle karikaturaal. De geloofwaardigheid is aan de lezer en dat maakt of het een ster meer of minder wordt.

Als je dit boek in handen neemt zou je gelijk denken, vrijdag de 14de, waarom niet de 13de? Dat is toch het meest voor de hand liggende. De cover is wat donker, maar door het oranje vlak en de groene achterkant springt hij er toch wel uit. De flaptekst maakt nieuwsgierig, want hoe kunnen die levens samenkomen tot 1 verhaal.. In het begin van het boek, moet je best opletten, want er komen aardig wat personen in voor, wat het soms best verwarrend maakt. Maar naarmate het verhaal vordert valt alles langzaam maar zeker op zijn plaats. Het verhaal als zodanig is lekker spannend, je zit niet op het puntje van je stoel, maar je wilt zeker weten hoe alles in elkaar past. De leugens, de liefde, de wanhoop, het bedrog, het spat van de bladzijde af, en de gevolgen laten zich raden. Als je dan bijna aan het eind van het boek bent, dan worden al die losse draadjes moeiteloos aan elkaar geknoopt en zie je alles op zijn plaats vallen. Het is gewoon een heerlijk boek, wat zich moeilijk laat wegleggen, zeker als het einde nadert. Het lettertype is prima, de hoofdstukken lekker kort, soms te kort, waardoor het lijkt of het een oppervlakkig verhaal gaat worden, maar niks is minder waar. Het is een heerlijk spannend boek, waarvan er zeker geen dertien in een dozijn gaan.