Van In (het hoofdpersonage in tientallen eerdere boeken van Pieter Aspe) is inmiddels commissaris af, maar kan het speuren niet laten. Hij wordt gevraagd om een verdacht overlijden in een rusthuis te onderzoeken. Daar blijkt een groter aantal bewoners dan gemiddeld te overlijden. Tegelijkertijd heeft Rein Claeys van Europol haar pijlen gericht op de voorzitter van een groene partij. De twee trekken samen op gedurende hun onderzoeken en net als in het vorige deel blijkt dat ze het niet alleen op professioneel vlak prima met elkaar kunnen vinden. Waar hun band steeds lieflijker wordt, lijken de zaken waar ze zich op storten steeds vuiler te worden. Scherp speurwerk, amoureuze ontwikkelingen, moorden, op macht beluste mensen, het komt allemaal aan bod. 

Maar waar het aantal thema’s rijkelijk aanwezig is, is de uitwerking summier. Zo kabbelt het verhaal kabbelt voort; nergens heb je het gevoel dat je door wil lezen en de plot lijkt vergezocht. Daarnaast blijven personages aan de oppervlakte. Ze worden genoemd in de beschrijving van een gebeurtenis, maar de opbouw van hun karakters (bijvoorbeeld door in de hoofden mee te kijken of door meer te weten over hun geschiedenis) blijft achterwege. Iets meer dan 300 bladzijden ben je in afwachting van wat komen gaat, maar helaas.  

Verloren schrijftalent?
Pieter Aspe is een van Vlaanderens meest succesvolle misdaadauteurs ooit. Een vos verliest weliswaar nooit zijn streken, maar deze auteur wel zijn schrijftalent? Het is gissen naar de reden, maar na zoveel boeken lijkt de inspiratie rondom het hoofdpersonage op. Of zou de druk van in relatief korte tijd veel boeken te moeten opleveren hem parten spelen? Van In – Episode 1 leek slechts een valse start van een nieuwe reeks te zijn, maar  Van In – Episode 2 is helaas de wrange bevestiging dat wat geweest is, niet meer lijkt terug te komen. De boeken uit zijn vorige reeks waren niet meteen hoogstaand, maar zeker aardig om te lezen.  

Marketingkreet
Van In – Episode 2 is het tweede deel in een reeks van tien. ‘Wie de tien delen verzamelt, zal aan het einde van de reeks de lange rode draad door het verhaal kunnen ontwaren’ staat op de achterkant van het boek te lezen. Dat klinkt als een mooie belofte, maar na twee delen kan niet anders geconcludeerd worden dan dat het slechts een slimme marketingkreet is. Behalve dat in beide delen Van In de protagonist is, lijkt er vooralsnog weinig rode draad op te maken.

Gebrek en overschot
Waar het juist aan noodzakelijke onderdelen ontbreekt, zoals spanning, is er opnieuw een overschot aan hinderlijke zaken. Het boek is weer doorspekt van beschrijvingen hoe Van In een sigaret opsteekt, dooft of rookt. Ook de hoeveel Omers die meester worden gemaakt komen in het boek rijkelijk aan bod. Het is vooral de frequentie waarmee het roken en drinken genoemd worden dat hinderlijk is. Had Van In met dezelfde frequentie een kauwgom gepakt of een slok water, ook dan zou het irriteren.  

Alles of niets
Wie de reviews van (recente) boeken van Aspe erop naslaat, bemerkt dat de auteur een grote schare fans heeft die van elk nieuw verhaal smullen. Vallen zijn boeken dan misschien in de categorie ‘love them or hate them’, zonder dat er een tussenweg lijkt te zijn? Oordeel zelf, en verwacht bij aanvang niet te veel. Het kan dan alleen maar meevallen.