Jeanne Dufour is nu bijna een half jaar overleden, over een week opent de notaris haar testament. Hiervoor zijn de nabestaanden uitgenodigd, onder wie haar man, ex-man en zoon. Vanuit de perspectieven van deze drie mannen wordt in ‘Nooit meer regen’ het portret geschetst van Jeanne. Een vrouw die veel liefde gaf, maar ook veel eiste en veelal ongemerkt de levens van de mannen beheerste. ‘Nooit meer regen’ is naast dit portret een liefdesrelaas, een roman over afgunst en strijd, maar vooral een verhaal over verdriet en eenzaamheid.

Levensechte karakters
Het leven van Jeanne wordt vanuit drie perspectieven verteld: door haar man, ex-man en zoon. Door deze perspectiefwisseling leer je de drie mannen goed kennen. Je voelt de liefde voor Jeanne, maar vooral de afgunst tussen Callum en Matteo, de twee liefdes van Jeanne. Tussen de regels door lees je welke invloed Jeanne op de drie levens had. Ook na haar dood weet ze mensen naar haar hand te zetten. Weet hoofdpersonage Jeanne onbewust het leven van anderen te beheersen, auteur Carla de Jong weet haar lezer onbewust te raken: na het lezen van ‘Nooit meer regen’ is het alsof Jeanne echt bestaan heeft, alsof je afscheid hebt genomen van een goede vriendin. En voel je medelijden voor je vrienden Callum, Matteo en Nathan (Jeanne’s zoon).

Clichés prachtig opnieuw verwoord
Hoewel de roman is opgebouwd uit veel clichés, zoals de aanhoudende vete tussen twee geliefden, het vasthouden aan vervlogen tijden en het niet kunnen oppakken van een leven na het overlijden van een echtgenoot, is het verhaal van ‘Nooit meer regen’ zelf allerminst een cliché. De Jong schrijft over gevoelens zonder dat het vals sentiment is en weet clichés nieuwe betekenissen te geven. Dat komt misschien ook wel door de mooie manier van beschrijven van toch alledaagse zaken. Enkele citaten om dit te illustreren. Over Matteo, die zijn geliefde erg mist: “Hoe kon hij praten over het gat in zijn lijf waar eens zijn hart klopte voor haar?” Wanneer hij de badkamer met veel bleekmiddel heeft schoongemaakt: “Met een schok beseft hij dat de bleek ook haar luchtje heeft verjaagd.” Zoon Nathan geeft aan waarom hij zijn moeder soms wel maar zeker niet altijd mist: “Zoals ik al zei, mijn moeder was intens, ik wilde vaak een onsje minder. [...] Alsof je bijvoorbeeld je leven lang niet beter weet dan dat het soms regent en dan is er ineens nooit meer regen. [...] Het hoort bij je bestaan, je denkt dat het er altijd zal zijn en je vindt het vervelend. Maar als het er niet meer is denk je er ineens aan terug en dan besef je dat een fikse bui soms ook fijn was na een broeierige dag. Of hoe knus het was om in de herfst bij de verwarming te zitten, terwijl de regen je ramen geselt. Wat je ook doet, regen komt nooit meer terug.”

Als een kaars
Het enige dat aan ‘Nooit meer regen’ enigszins teleurstelt is het slot van het boek. Het boek eindigt met Jeanne’s testament. Al weet de inhoud van dat testament je te verrassen, het is niet de afsluiter die past bij het boek. Waar het hele boek krachtig was, lijkt het als een kaarsje uit te gaan. Jammer, maar dat maakt het boek niet minder waard om te lezen. ‘Nooit meer regen’ kan met recht een prachtroman genoemd worden.