In 2016 mocht ik Justin Cronin ontmoeten. ?De oversteek? had ik reeds gelezen, maar door deze ontmoeting merkte ik dat ik toch wel heel graag zijn volgende delen wilde lezen. En de Justind Cronin challenge werd een ware uitdaging. ?De oversteek? heb ik voor deze ontmoeting weer gelezen, gevolgd door ?De twaalf ?en kort geleden ?De stad van spiegels?. De uitweidingen en de uitgebreide beschrijvingen zorgden voor herkenning en ik had wel de neiging om dat over te slaan maar dat is dan toch weer een gemis. Wat ik erg mooi vond aan deze trilogie is de achterliggende gedachte, de liefde voor de mensheid en dat de mens altijd weer opveert wat er ook gebeurt. Dat een mens heel veel aan kan en niet zonder liefde kan. Dingen die in de Trilogie voorkomen spelen zich af nu ook in de realiteit en dat is herkenning. Maar Cronin heeft net als in de voorgaande delen weer heel veel personages toegevoegd, waar je even over leest en dan verdwijnen ze weer. Ik had graag meer willen lezen over hoe het hen nu verging. Er zijn veel plots in 'De stad van spiegels', en nu ik het uit heb bleef ik toch achter met een onbestemd gevoel, het einde van de menselijkheid dat toch weer opbloeit. Waar het virus, de virussen kunnen genereren blijkt dat de mens toch altijd opveert. En dat het opbouwen van een dorp, een stad, overal waar mensen bij elkaar zijn en komen er problemen ontstaan. Maar er zijn altijd mensen nodig die het goede doen en zij zijn er ook