“Een meisje dat uit de toiletten komst, een blank meisje, ze spreekt in haar eigen taal met een man. Geen Engels. Ze is onderweg naar Melbourne, naar een lelijk toevluchtsoord in Preston, misschien ligt er een goedkope nylon koffer in de achterbak, met hoerige kleren erin, sexy beha’s, slipjes, jarretelgordels.
En vervolgens wordt ze in een rijkeluisgebouw van haar leven beroofd. Hun onderzoek naar de moordenaar vorderde voor geen meter. Ze werden gepiepeld door de eigenaar van het gebouw. Ze hadden een machtige man tegen zich in het harnas gejaagd zonder er iets mee op te schieten. Ze stonden voor lul.”

Met Waarheid won de Australiër Peter Temple (o.m ook De gebroken kust, 2006) in 2010 de Miles Franklin Literary Award 2010. Een opmerkelijk prestatie voor een politieroman en in Nederland nagenoeg onmogelijk. Dat moet dus een bijzonder boek zijn, en dat is het ook

Inspecteur Steve Villani is waarnemend hoofd van de afdeling Moordzaken van de politie in het Australische Victoria. Dat is de functie die hij ambieert, maar waaraan hij weinig plezier beleeft. Sinds het moment dat hij op die stoep zit, ligt hij met iedereen en alles overhoop: met zichzelf, met zijn vrouw en dochters, met zijn baas en collega’s en niet in de laatste plaast met een aantal brute moorden waar hij mee te maken krijgt. En op de achtergrond woeden de felste en grootste bosbranden ooit in het gebied waarin de bedreigde boerderij van zijn eigenwijze vader ligt (zo vader, zo zoon?). Want de oude man wenst te blijven, tegen alle raadgevingen van alle instanties in.

Bij twee van de moordpartijen blijken niet alleen voormalige politiemensen te zijn betrokken, maar ook enkele vooraanstaande burgers van de stad. Villani werkt zich in alle opzichten – persoonlijk en professioneel – steeds verder in de nesten.
Dat verhaal is natuurlijk vaker verteld, maar Temple geeft het echter nieuwe dimensies. Hij slaagt erin de tobber Villani gedetailleerd neer te zetten en toch het tempo van het verhaal hoog te houden. De plot van Waarheid is gecompliceerd – ontdekt ook Villani – maar alle eindjes breidt Temple vakkundig en vloeiend aan elkaar, zonder een steekje te laten vallen. De sfeer van het verhaal is fel-realistisch, ook door de geslaagde korte en gevatte dialogen. Perfect gedaan.
Wat resteert is echter het personage van Villani, je zou zo wensen dat hij een de hoofdrol in een serie boeken gaat spelen. Zijn persoonlijkheid en geschiedenis zijn er rijk geschakeerd genoeg voor en roepen een vergelijking op met de bekende, succesvolle Scandinavische speurneuzen.
Met andere woorden: Temple is erin geslaagde een Scandinavische Australiër te creëren of een Australische Scandinaviër. Een prachtige prestatie, een prijs waard. Dat is (de) Waarheid.