Na vijf jaar verscheen er eindelijk het tweede boek van Paolo Giordano. Geen onderwerp kon hem voldoende boeien na de eenzaamheid van de priemgetallen. Totdat hij op uitnodiging meeging met een groep Italiaanse soldaten naar Afghanistan.Dit boek is geen verslag van deze missie maar de oorsprong komt er wel vandaan.

Je volgt als lezer een groep soldaten die over het algemeen net 18 zijn en die vol goede moed en leuke verwachtingen ( er zijn veel mooie vrouwelijke Amerikaanse soldaten en een goed nachtleven). Het tegendeel is echter waar. deze groep moet op een vooruit geschoven post gaan zitten en hebben nauwelijks contact met andere troepen. Af en toe komt er een helikopter of vliegtuig: vooral om eten te brengen.
Een stap buiten het kamp kan de dood betekenen want er liggen overal bommen. De verveling slaat toe en dat merk je ook in dit boek. De gelatenheid voel je overal en als er dan actie komt omdat een groep Afghaanse chauffeurs onder begeleiding van hun naar een andere plaats moet gaan ( alleen is geen optie omdat de chauffeurs als verraders worden gezien door de Taliban) dan is de spanning te snijden maar ook de verveling. de tocht van 50 kilometer duurt vier dagen! Door het bommengevaar moeten ze stapvoets rijden en constant onderzoeken of een hoopje zand geen bom is!

Het menselijk lichaam is een indringend boek over de gevolgen voor militairen als ze heftige dingen die ze meemaken. Ondanks de verveling die er veelal is is het vooral spannend door de dingen die kunnen gebeuren. Giordano brengt dit goed in beeld en ook de tegenstrijdigheid in de gevoelens van de militairen die echter steeds meer in "depressiviteit"omslaan en na terugkomst toch ook aan hun lot worden over gelaten. Zij moeten zelf een weg weten te vinden.