Ian McGuire heeft met Het Noordwater een geweldige thriller geschreven.. Patrick Sumner neemt de lezer mee op reis op het schip de Volunteer, in 1859. Hij is een ontslagen legerarts die een duister geheim met zich mee draagt, een geheim wat aan boord van het schip nog dieper wordt. Het was zwaar om in 1859 met een walvisvaarder naar de noordelijke wateren te varen. Kou, ijsbergen, kortom dit alles moet de bemanning trotseren. En tot overmaat van ramp is er ook nog een ijskoude moordenaar aan boord. De schrijver weet de lezer mee te nemen naar de sfeer van die tijd, de tijd van armoede,, vuil, drank, hoeren en de ellende aan boord van het schip. De pogingen om het ijs te overleven, de wanhoop van de arts die wanhopig terugdenkt aan zijn ontslag uit het leger. Met het Noordwater heeft de auteur een geweldig boek geschreven, een boek zeker niet voor tere zieltjes, maar zeer geloofwaardig. Hij krijgt van mij 5 sterren.

Zomaar, in een opwelling deed ik mee aan een actie op facebook. Win een boek en ook 1 voor een vriendin. En ik heb de boeken gewonnen. Het gaat om het boek ?Het Noordwater? van Ian Mcguire. Wat ik las bij de informatie, sprak erg tot mijn verbeelding. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik heb genoten van het verhaal. We gaan terug in de tijd, de victoriaanse tijd. We gaan walvissen en zeehonden vangen. Lopen vast op het ijs, worden dronken en gaan naar scheepsarts Sumner voor de kwalen en ziektes tijden onze barre toch. Er wordt een scheepsjongen vermoord en corruptie viert hoogtij. Sumner is een slimme arts, die oneervol is ontslagen uit het leger en nu aanmonstert als scheepsarts op een walvisvaarder, en op zijn eigen manier overleeft. Er zit vaart in het verhaal, we voelen kou, ontberingen, en zien hoe het toe ging in die tijd. En eerlijk is eerlijk, sommige scènes worden zo beelden beschreven dat het echt tot leven komt. Dan moet je toch een sterke maag hebben, dus geen verhaal voor tere zieltjes. Toch moet ik eerlijkheidshalve ook zeggen dat ik het (achteraf) toch meer een ?mannenboek? vond. Wij vrouwen zijn toch wat teerhartig en als ik dan lees over zeehonden en ijsberen die het allemaal niet overleven, en de manier waarop dit gebeurt, dan moest ik echt wel even slikken. Maar verder echt een goed verhaal, een prachtige cover, het bootje op de walvisstaart, het maakt het passend. De schrijfstijl is plezierig en alles bij elkaar is het spannend, leerzaam af en toe en spreekt het heel erg tot de verbeelding.