In drie minuten was mijn missie veranderd. Begonnen als een hoopvolle zoektocht maar geëindigd in een uitzichtloze nachtmerrie.
Voor de tiende keer zag ik de opname. Ik lette niet meer op haar ogen, maar op de details. Niets. Op een vreselijk manier was het heel slim gedaan. Het was gefilmd vanuit een vast camerastandpunt, er werd niet in- of uitgezoomd, je zag niet van kleding of van het interieur. Alleen de ogen met de lange wimpers waren in beeld. Had ze altijd zulke wimpers op? Haar mascara was gitzwart en ze was perfect opgemaakt. Eén miniem korreltje had twee haartjes aan elkaar vastgeplakt. Ook uit het licht viel niets af te leiden. Het korrelige en soms schokkerige in de film was een stilistisch effect, het kwam niet doordat de camera bewoog. Het was het werk van een professional.
Ik wilde naar mijn hotel. In een warm bad liggen. Ik had nog steeds pijn en wilde nadenken. In drie minuten was ook de pitch dramatisch veranderd Van fraude werd het moord.
Waar was ik in godsnaam in verzeild geraakt?

Creative director Paul Hollak kennen we uit ‘De commercial’, het ‘thriller-debuut’ van Harry Kramp. Kramp (1949) is ‘de vaakst bekroonde tekstschrijver in de reclamewereld’ en ‘bekend’ van slogans als “Melk. De witte motor”.

In De Pitch lijkt Hollak een serieuze carrièremove te kunnen maken. Een Russische miljonair vraagt hem te komen werken als directeur van een nieuw op te richten reclamebureau. Dat zou een reclamecampagne moeten bedenken voor een Italiaanse modegigant. Maar wat blijkt? Daarvoor moet hij de strijd aan gaan met zijn Grace Kelly, zijn huidige werkgever. Hollak ruikt onraad en ziet die bevestigd wanneer blijkt dat de modellen uit de eerdere campagnes voor het Italiaanse modehuis zijn verdwenen. Vermoord zelfs. Hij is getergd, gaat op onderzoek uit en lost de zaak op. Tuurlijk.

Kramps hoofdpersonage heeft het – net als in diens debuut De commercial – nogal getroffen met zichzelf. Een eigenschap die je vaker tegenkomt in het reclamewereldje (waar gaat reclame sowieso eigenlijk om, behalve mooie plaatjes en woorden?). De lezer gaat in De Pitch mee op een reis door de wereld van zeepbellen. Amusant, vlot verteld, maar ook al eerder gelezen in ‘De commercial’. Maar spannend? Neen. Een plot? Enkel als vehikel voor het verhaal. Een thriller? Nee, niet echt. 

Ik wist dat de pitch nergens op sloeg. Het ging om iets heel anders. Om moord. Zeker op één, maar zeer waarschijnlijk op vier jonge, mooie, levenslustige meisjes. Modellen van de campagne van Viole Faluccui.
Ze hingen in de goede volgorde. Sacha eerst, de boezemvriendin van Alice wist ik, met het thema Lust. Het bespotte de lust en de liefde. Naast haar hing Irina uit Kiev. Zij was Addicted, het deed pijn naar haar te kijken. Daarnaast hing Anna met Repulsion. De minachting voor het publiek die ze uitstraalde kreeg ze op de foto als een boemerang terug. Als laatste de meest afschrikwekkende, Zoja met Fear. Door Viole Fallucci zelf gestopt omdat hij bang werd van zijn eigen campagne.

Helaas kon ik me in deze thriller niet echt vinden. Het duurde te lang voor dat er wat spanning in het verhaal naar voren kwam. Je krijg wel een kijkje in de keuken van een reclame bureau. Veel namen waar je, je tong over breekt. Ik begrijp niet zo goed waarom auteurs in het algemeen dit fenomeen in boeken toe passen. Het is een Nederlands verhaal. En ook vind ik het niet prettig in een verhaal dat de achternaam of voor en achternaam van een personage continu genoemd moeten worden. Zeker als er geen personages met een zelfde naam er in mee doen. Overbodig lijkt me en vooral storend. Jammer Harry, maar ik ga niet af  op een boek, dus zal je volgende waarschijnlijk ook nog wel een kans geven. Ik hoop op beterschap.

Hierbij wil ik graag Uitgeverij Luitingh bedanken voor het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar