Thomése schrijft verschillende soorten boeken. Een divers schrijver qua thematiek. De onderwaterzwemmer hoort weer tot het soort zwaarmoedige, melancholieke boeken van hem. Een bok over schuldgevoel. Mooi geschreven en je leeft met "Tin", de hoofdpersoon mee.
Het valt ook niet mee als je samen met je vader op 14-jarige leeftijd de rivier oversteekt om naar bevrijd Nederland te gaan. Dat is al zwaar en als je dan ook nog de overkant zonder je vader bereikt wordt het weer een stuk zwaarder. Hij blijft zijn vader zoeken maar vindt hem niet. Dan gat hij terug en zijn moeder neemt hem dan ook nog kwalijk dat hij alleen terug is gekomen!

Voor Tin wordt het leven dan wel erg ondraaglijk en deze last blijft hij de rest van zijn leven meeslepen. Als dan ook nog het bezoek aan hun Foster-Parent kind in Afrika op een drama uitloopt lijkt het helemaal uit de hand te lopen. Zijn relatie met zijn dochter loopt helemaal mis en op zijn Foster-Parent kind na heeft hij niemand meer en uiteindelijk over denkt hij in Cuba, zwevend tussen leven en dood, zijn leven.
Het ongelukkige verlies van zijn vader heeft de rest van zijn leven zo beïnvloed dat hij er altijd onder is blijven lijden en niet god heeft kunnen verwerken. Knap geschreven, vol mooie zinnen maar ook zwaar qua thematiek maar goed leesbaar.

De onderwaterzwemmer is mijn eerste kennismaking met het werk van Thomése en ik mocht het lezen van uitgeverij Atlas.

Tin (Martin) neemt je mee op zijn tocht door zijn moeizame leven. In de laatste maanden van de oorlog mag Tin met zijn vader mee naar een reeds bevrijd gebied. ’s Nachts steken ze de rivier over, zwemmend tegen de stroom in. Zijn vader wordt meegesleurd door de rivier en wordt nooit meer teruggevonden.

Deze traumatische ervaring draagt Tin zijn hele leven met zich mee. Jaren later gebeurt er in Charleville in Afrika weer een afschuwelijk ongeluk. Verteerd door schuld en verlies moet Tin zien met zichzelf in het reine te komen.

Thomése schildert de woorden op het papier, dan weer lieflijk, dan weer rauw en soms ook met een vleugje humor. Telkens is daar toch die ondertoon van zwaarte, van beklemming. Het gevoel van onmacht en verdriet voelt als een loden jas om je schouders. Tin pijnigt zichzelf met de vraag of hij alles er aan gedaan heeft om de dingen tot een goed einde te brengen of zijn de dingen gebeurd omdat dit nu eenmaal gebeurt? Het verhaal heeft mij toch geraakt, niet in de laatste plaats door de schrijfstijl van Thomése. Je voelt je toeschouwer bij het meeslepende verhaal, ik voelde haast de pijn, de onmacht en het verdriet terwijl het onvermijdelijke gebeurt. Als je zo kunt schrijven en je lezers weet te boeien vind ik indrukwekkend.

Niettemin een zeer inlevend verhaal over verlies, pijn, de schuld krijgen en uiteindelijk in het reine komen met het leven en vooral zichzelf.