Je struikelt over de bijvoeglijk naamwoorden en worstelt met uitgebreid vertelde handelingen in dit boek, maar als je aan de schrijfstijl gewend bent, zijn de emoties van de hoofdpersoon invoelbaar en raak. De druk van een strenge opvoeding en het daaruit volgend minderwaardigheidscomplex zullen veel mensen kunnen begrijpen. Het niet lekker in je vel zitten totdat je er iets aan doet, totdat er iets veranderd in je omgeving, totdat iemand iets zegt dat je op een ander been zet, is een duidelijke les in dit boek.
De hoofdpersoon is een trompettist die van de fanfare is uitgegroeid tot Jazztrompettist. Hij is ontevreden over zijn prestaties en zit daarover te malen. Plotseling krijgt hij telefoon: er is iemand dood en is het vreselijk om vast te zitten op een luchthaven terwijl hij zo nodig is aan de andere kant van de wereld, bij een crematie die hoe dan ook door zal moeten gaan. Allerlei herinneringen komen bij hem op, terwijl hij zich moet redderen op die luchthaven tussen al die andere mensen. Eindelijk kan hij vertrekken en thuis worstelt hij met zijn provinciaal verleden en zijn toekomst. Treffend zijn die Limburgse conversaties en typerend zijn de beschrijvingen van het dorp en zijn opvoeding, heel herkenbaar voor mij. Interessant zijn de beschrijvingen van de muziek, waaruit blijkt dat hij veel professioneler is dan hij zelf wil toegeven. Het hele boek ademt een melancholie uit die eerst wat overtrokken aandoet, maar later heel erg raak is.
Na een moeizaam begin heb ik het boek in een ruk uitgelezen. Ik ben blij dat ik het niet aan de kant heb gelegd.