Hella de Jonge vindt zichzelf terug in een ziekenhuisbed, verbonden met slangetjes aan meters die haar lichaamsfuncties meten. Gebombardeerd tot hartpatiënt. Overgeleverd aan de zorg van verpleegkundigen en artsen.

Vertrouwen hebben, dat is nu juist een hekel punt bij haar na diverse artsenbezoeken. Een diep geworteld wantrouwen ook in het algemeen vanuit haar kindertijd. Van het kastje naar de muur worden gestuurd met telkens een andere diagnose.

Hella heeft al een tijd klachten en krijgt een batterij aan medicatie maar helpen doet het niet. Totdat tijdens een fietstest duidelijk wordt dat ze wel degelijk ernstige hartklachten heeft. Ze heeft een hartinfarct gehad.

Hartschade is niet alleen invoelbaar als lichamelijke klacht, het gaat dieper en raakt Hella emotioneel sterk. De zoektocht, het afgescheept worden, hypochonder genoemd worden. Dat is lastig……...lastig zoals ze genoemd werd door haar ouders. Getraumatiseerde mensen door de oorlog, overleefd door te onderduiken. Haar ouders zijn eigenlijk niet in staat om kinderen groot te brengen en liefde te geven.

Hartschade is ook de emotionele pijn die ze ervaart. Haar jeugd die haar geen vertrouwen schenkt. Een vader die telkens werkt en een moeder die meer dan genoeg aan zichzelf heeft. Een klein meisje dat hunkert naar liefde.

Ze moest zich stil houden, niet lastig zijn want haar ouders hadden geleden in de oorlog.

Nu in het heden moet Hella zich nog steeds bewijzen en troeft haar vader haar telkens af. Het is nog steeds een wedstrijd voor hem. Na talloze teleurstellingen blijft ze zoeken naar een evenwicht in de relatie met haar vader.

Naast gesprekken met haar vader voert Hella ook gesprekken met haar dochter Roos. Ze zijn beiden hun kind verloren door een hartziekte. Het verlies wordt op openhartige wijze beschreven. Ze voelen zich allebei niet serieus genomen tijdens het overlijden van hun kinderen. De arrogante houding van artsen is een thema wat herhaaldelijk in het boek voorkomt. Dit is ook een boodschap van Hella dat artsen hun patiënten en klachten serieus moeten nemen, en in het specifieke geval vrouwen met hartklachten omdat het vrouwenhart zich anders gedraagt dan een mannenhart.

Door de juiste cardioloog te treffen is het vertrouwen in de medici weer wat toegenomen en heeft Hella op haar eigen wijze een manier gevonden om met haar ziekte om te gaan.

Hartschade is daarmee een persoonlijk verhaal geworden van een lange zoektocht naar de juiste diagnose. In het verhaal zijn autobiografische gebeurtenissen uit het verleden afgewisseld met indringende gesprekken tussen Hella en haar vader en Hella en haar dochter Roos.

Een boek met rauwe randjes maar ook een pleidooi voor goede zorg waarin de mens centraal staat.

Hella de Jonge stelt zich kwetsbaar op, als lezer ben je meer dan een toeschouwer. Je wordt meegenomen in haar zoektocht en wilt graag een luisterend oor bieden. Heden en verleden prachtig gedoseerd toegepast. Fijn boek om te lezen.