Wat is de jongen met de Japanse ogen van Reggie Baay de moeite waard om te lezen. Gruwelijk, confronterend maar aan de andere kant ook zo vol liefde en mededogen.

De eerste keer dat ik zijdelings met de Birma spoorlijn werd geconfronteerd was een opmerking van mijn docent Frans en biologie. Een heel korte opmerking van hem deed mij beseffen dat er iets vreselijks met hem gebeurd was en vanaf dat moment wilde ik weten wat daar gebeurd was.

Later werden we in onze woonplaats geconfronteerd met de strijd van de Molukkers.

In de zoektocht merkte ik dat de mensen om mij heen terughoudend waren en we weinig van de achtergrond te weten kwamen.

Eenmaal volwassen stuit je op een Nederlandse geschiedenis die een inktzwarte bladzijde is.

Reggie Baay vertelt over de ontberingen die zijn ouders hebben moeten doorstaan als Indo's. Als kind van een Nederlandse en Indonesische ouder namen ze een bijzondere positie in Indonesië.

De Japanse bezetter stuurde de vader van Reggie naar de Birma spoorlijn. Een hel om als dwangarbeider te werken. Na drieënhalf jaar volgt de bevrijding, de verloofde van vader is getrouwd met een ander. Zijn thuiskomst is niet wat hij er van gehoopt had.

De Indonesische onafhankelijkheidsoorlog volgde en vader, net als zoveel ander getraumatiseerde jonge mannen werden na een simpele keuring weer het oorlogsgeweld ingestuurd. De jonge mannen moesten vechten in het Koninklijk Nederlands Indisch Leger. Het werd een bloedige dekolonisatieoorlog. Met aan beide kanten oorlogsmisdaden en slachtpartijen.

Voor de jongens enorm dubbel want ze vochten tegen hun landgenoten in een oorlog die ze niet wilden.

Reggie Baay schetst een onthullend beeld over zijn vader en zijn dienstmakkers, het is te veel om in een mensenleven mee te maken. Angst, twijfel en wanhoop komen voorbij.

Na de oorlog trouwt vader en het jonge gezin vertrekt naar Nederland. Een land waar hun roots niet liggen en waar ze als Indo niet welkom zijn. Het wordt letterlijk een koud ontvangst.

In Nederland moeten ze zich staande zien te houden en moeten ze dealen met hun demonen, sporen achtergelaten door de oorlog en die niet uit te wissen zijn.

Het is een boek die mij heeft gegrepen. Reggie Baay heeft de plaatsen waar zijn vader en moeder hebben gewoond en waar zijn vader als militair is geweest, bezocht. Dit geeft een goed totaalbeeld. Baay schrijft ook over Grote broer, de jongen met de Japanse ogen. De eerstgeboren zoon in het gezin.

Door de ontmoetingen in het heden, het verhaal van zijn vader en de bespiegelingen van Reggie Baay krijg je een boek wat een compleet beeld geeft van de strijd die vele Indo's hebben gevoerd en die hoe wreed amper werd begrepen in hun nieuwe vaderland. De oorlog heeft ook grote invloed gehad op de kinderen van de Indiëgangers.

Het is geen luchtig boek maar door de afwisseling heel goed te lezen.

Ik kan niet anders zeggen dat ik hoop dat veel mensen dit boek gaan lezen en specifiek een aanrader voor in het onderwijs.