“Totale onbesmette onvoorwaardelijke liefde. Misschien is die alleen te ervaren op de grenzen van het leven. Als ballast nog niet bestaat of weer wegvalt”.

Wat zeg je over een boek die zoveel indruk heeft gemaakt dat je het moet laten bezinken voordat je er iets over kunt zeggen? Het is een boek om vooral zelf te ervaren.

De auteur is naast schrijver ook schilder en zo is de verhaaltrant ook, Cobi van Baars schildert met woorden. De schrijfstijl is poëtisch, geen woord te veel maar tussen de regels voel je de onderhuidse spanning, de woorden die niet hardop gesproken worden. Dood en geboorte hebben een groot aandeel in het boek en bovenstaand citaat geeft de fragiele scheidslijn weer. 

De auteur heeft gekozen om vanuit meerdere perspectieven het verhaal in twee delen te laten vertellen. Elke persoon heeft een eigen identiteit die mede door de verhoudingen tot elkaar verbonden worden. De woorden en letters buitelen over elkaar heen maar komen samen in prachtige zinnen, elk fragment vloeit moeiteloos over in het volgende fragment.

Beide levensfasen zijn prachtig puur en ingetogen beschreven, vooral het sterfproces is een intieme schets geworden. Cobi van Baars kleurt de emoties levendig in zodat het een herkenbaar verhaal is.

Indrukwekkend verteld!