De titel van het boek, De helden van New York, verwijst naar de elitepolitiedienst van de NYPD, die in de jaren tachtig van de vorige eeuw de macht van de New Yorkse maffia bekampten. Echte helden waren het, in de ogen van alle politiemensen. Maar  rechercheur Frank Parrish weet wel beter: zijn vermoorde vader was zo corrupt als de pest! Dat vreet aan hem. Maar het is niet het enige wat Frank Parrish kwelt. Hij is aan de drank, zijn politiepartner is omgekomen, zijn huwelijk op de klippen gelopen en de relatie met zijn kinderen verziekt. De klachten over agressief gedrag en procedurefouten zijn legio en op straffe van ontslag moet Frank elke dag op gesprek bij Marie Griffin, een psychologe bij de politie. Intussen moeten Frank Parrish en zijn nieuwe partner Jimmy Radick de moord op een dode gangster en op zijn jongere zusje oplossen. Parrish vermoedt dat het geen alleenstaande zaak is en gaat op zoek naar andere verdwenen meisjes. Geleidelijk wordt het verband tussen de vermoorde tienermeisjes duidelijk en dient zich een verdachte aan. Geen onverwachte plotwendingen bij Ellory. Wel een ijzersterke karaktertekening van een gekwelde speurder, ongemeen boeiende personages en scherpe dialogen. De helden van New York is een dubbele zoektocht naar de waarheid: die van Parrish eigen leven en die naar de gewetenloze moordenaar.

 Grote klasse!

“Het zou niet lang meer duren voor de grens tussen wie hij was geweest en wat hij was geworden zou vervagen en verdwijnen. Het was het effect dat dode meisjes in vuilnisbakken op je hadden. Meer niet.”

Rechercheur Frank Parish over zijn nieuwe collega Jimmy Radick in De Helden van New York van de Brit R.J. Ellory (nogmaals niet te verwarren met collega eredivisie misdaadauteur de Amerikaan James Ellroy).

Parrish zit nogal in de shit. Hij heeft een partner verloren, hij is gescheiden, de relatie met zijn kinderen staat op een laag pitje, die met de fles is een stuk beter, hij is zijn rijbewijs kwijt en moet zich dagelijks melden bij de psychotherapeut. En hij heeft een verdomd lastige zaak op zijn bordje, maar gelukkig heeft hij wel een nieuwe collega gekregen die hem het voordeel van de twijfel gunt.

“Parrish probeerde zijn frustratie de kop in te drukken. Hij probeerde zich te concentreren op iets, wat dan ook, waardoor de samenhang duidelijk zou worden. Zes doden. Zes geesten. En waren die meisjes vermoord? Rohypnol had een rol gespeeld, zeker bij sommigen, hoogstwaarschijnlijk bij allemaal. Ze waren ontvoerd – of ergens heen gelokt – en gedrogeerd. Hun haar was afgeknipt, hun nagels gelakt. Ze hadden geslachtsgemeenschap gehad, waarschijnlijk zonder dat ze zich daarvan bewust waren, en daarna waren ze gewurgd. Snuffmovies? Was dat het?”

Beide rechercheurs ontdekken dat er iets gemeenschappelijks is tussen de slachtoffers: ze hadden allemaal te maken gehad met de afdeling Gezinszaken van de gemeente. Ze besluiten hun peilen daarop te richten.

Ondertussen krijgt de lezers een machtig portret geschilderd van Parrish, de succesvolle rechercheur die sterk koerst op intuïtie en buikgevoel. Maar ook iemand die worstelt met zichzelf, de grenzen van zijn werk, zijn relaties, zijn kinderen en – vooral – met zijn vader.
“Niemand wist wie John Parrish werkelijk was. Wat hij had gedaan, en hoe, hoe hij al die rotzooi onder een schoon wit laagje maagdelijke sneeuw had weggemoffeld. Hij was al zestien jaar dood en nog kon Frank Parrish de vuillak niet uit zijn gedachten verdrijven. Hij was niet bij de politie gegaan omwille van zijn vader; hij was politieman geworden ondanks zijn vader.”

Dat gevecht laat Ellory mooi zien in de geheel uit dialoog bestaande hoofdstukken met de psychotherapeut die het verhaal larderen (en eerder een toevoeging zijn aan het verhaal dan dat ze er afbreuk aan doen).
Zo geeft hij ook inzicht in de titel en tegelijk in de verwevenheid van de georganiseerde misdaad (lees: maffia) in de Amerikaanse en New Yorkse samenleving:
“’Ik wil meer over je vader weten. Eigenlijk wil ik dat je over hem praat, Frank.'
‘Nou, als je alles over John Parish wilt weten, dan moet je ook alles over de Helden van New York weten.’
‘De wat?’
‘De Helden van New York. Zo noemden ze zich, dat stelletje zelfingenomen klootzakken.'
‘En wie waren dat? Ik heb over je vader alleen gelezen dat hij heel veel onderscheidingen heeft gekregen, dat hij en zijn collega’s hebben meegeholpen de macht van de maffia in de stad te breken.’
‘De waarheid is in dit verband nooit hetzelfde als wat je leest, geloof me. De Fulton FGish Market, Jet Javits Convention Centre, de afvalverwerking, de kledingindustrie, de bouwwereld... God ze zaten overal in. De georganiseerde misdaad was zo sterk verweven met deze stad dat niemand had verwacht dat ze ooit uit elkaar gehaald zouden kunnen worden. Het OCCB en de speciale eenheden en de FBI probeerden het toch, en tot op zekere hoogte zijn ze erin geslaagd. Maar er was zelfs in de tijd dat ze de grootste successen boekten zo veel interne corruptie, er ging zo veel geld onder de tafel door, dat niemand eigenlijk wist wie er schone handen had en wie niet.’
‘En je vader?’
‘Als je echt iets over hem wilt weten, moeten we bij het begin beginnen.’
‘Doe het dank, Frank.’

De helden van New York van Roger Jon Ellory is (weer) een ijzersterke thriller van de Brit, bijna een vijf-sterren. Bijna, want de ontknoping is toch iets minder dan je zou mogen verwachten op basis van het sublieme verhaal en dito personages dat daar aan voorafgaat. Kost een half sterretje. Daar doen we niet aan dus worden het er vier.