Dit boek bouwt verder waar het eerste boek gestopt is: er zijn rare drugs opgedoken die de 'rust' tussen de mensen en de Anderen verstoort. Simon denkt te weten wat deze drugs precies zijn, maar Meg is de enige die kan weten waar deze precies gemaakt wordt en zij kan het zich niet meer goed herinneren. Met haar herinneringen, voorspellingen en hulp van haar vrienden, moeten Simon en inspecteur Montgomery (en de anderen) een einde aan de productie van deze drugs proberen te maken.

Zwarte Veren heeft niet zo veel actie als Rode Letters, maar dat betekent niet dat het boek minder interessant of zelfs maar minder spannend is. Je voelt de spanning die de beweging Mensen Altijd Eerst met zich meebrengt en de aanvallen komen zo dichtbij dat je bang wordt dat een aantal van je favoriete pesonages het boek misschien niet overleeft. Toch zit er ook weer genoeg humor in dit verhaal, waardoor je de ene pagina je vingernagels afbijt en de volgende pagina raar aangekeken wordt door mensen omdat je lacht tegen een boek. Er zit ook wat onderhuidse romantiek in dit deel, maar het lijkt alsof geen van de Anderen eigenlijk weet dat dat is wat er tussen de twee personages speelt. Het is inspecteur Montgomery (die in dit deel een grote rol speelt! Yay!) die als eerste de link legt. Mede hierdoor kan ik eigenlijk niet wachten tot Vision in Silver vertaald is. Daarbij eindigt ook Zwarte Veren, net als Rode Letters, met een paar andere losse eindjes die ik graag opgelost wil zien.

Kortom, het is een goed vervolg en maakt me heel erg nieuwsgierig naar het volgende deel.