‘Met geslepen messen’ is een spionageroman die zich afspeelt aan een tafeltje in een restaurant. Spion Henry Pelham en ex-spion Celia Favreau treffen elkaar voor het eerst in jaren en bespreken wat er in 2006 misging bij operatie Flughafen, een vliegtuigkaping waar veel doden bij vielen. Henry leeft nog steeds met veel vragen over deze zaak, waardoor hij deze nog niet kan afsluiten. Alleen Celia kent de antwoorden. Ze halen herinneringen op, in hun eigen gedachten en met elkaar. Beetje bij beetje wordt duidelijk wat zich destijds afspeelde.

Voortkabbelen
Dat een (internationale) bestseller niet altijd een goed boek hoeft te zijn, bewijst ‘Met geslepen messen’. Het verhaal komt traag op gang. Of beter nog, het komt niet op gang. Ruim 200 pagina’s lang weet Olen Steinhauer een verhaal neer te zetten dat niet weet te boeien. Hij weet je nieuwsgierigheid niet te prikkelen, waardoor je niet echt benieuwd bent naar de afloop of naar wat er gebeurt is bij Flughafen. Al lezende blijf je in afwachting van die geniale plotwending, maar helaas, die komt niet. Het verhaal kabbelt voort. 

Zakelijk
‘Met geslepen messen’ kent naast de verhaallijn van Flughafen ook de tragedie van de misgelopen liefde tussen Henry en Celia. Zij is doorgegaan met haar leven, inmiddels getrouwd, heeft kinderen en lijkt gelukkig. Hij daarentegen loopt nog steeds met zijn ziel onder z’n arm en kan haar maar niet uit zijn gedachten zetten. Tijdens het diner merk je de spanning die vaak tussen ex-geliefden voelbaar is, maar het lijkt bovenal een kille, zakelijke liefde geweest. Dat wordt misschien wel veroorzaakt door de matig uitgewerkte karakters. Celia en Henry lijken geen mensen van vlees en bloed, maar eerder geharde personen die zich niet bloot willen geven. Niet aan elkaar (logisch, want spionnen), maar ook niet aan de lezer. En dat is jammer, want ook daarmee blijft ‘Met geslepen messen’ aan de oppervlakte en kent het op geen enkel vlak diepgang.

Idee is goed
Hoewel de uitwerking beter had gekund, is het idee achter ‘Met geslepen messen’ goed bedacht. Alles speelt zich af aan het tafeltje in het restaurant, met hier en daar een uitstapje (in gedachten) naar operatie Flughafen. De afloop van het verhaal is niet verrassend, wel moet de auteur worden nagegeven dat alles klopt en de verhaallijnen mooi in elkaar over lopen. Alle puzzelstukjes komen feilloos samen.

Conclusie
Olen Steinhauer schreef met ‘Met geslepen messen’ weliswaar een internationale bestseller, maar vooral een oppervlakkige roman. Het verhaal weet niet te boeien, is niet uitgewerkt. Het idee achter het boek is prima gevonden, de uitwerking helaas niet. De hoge verwachtingen zijn helaas niet waargemaakt.