Enigszins sceptisch ben ik aan dit boek begonnen. De recensies die ik tot nu toe had gelezen waren niet hoopvol. Sophie Hannah schrijft doorgaans thrillers. Op verzoek van haar uitgever heeft ze een novelle geschreven met als thema geesten en mysteries.

Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en vertelt het leven van Louise Beeston. Ze woont met haar man aan de Weldon Road nummer 17 in Cambridge. De buurman Justin Clay, door Louise en haar man Mr. Fahrenheit genoemd, is een feestnummer. In het weekend ontvangt hij veel bezoek en tot in de late uren wordt er keiharde muziek gedraaid. Louise wordt er gek van, haar man Stuart lijkt onverstoorbaar.

Louise en Stuart hebben één zoon, Joseph. Deze jongen woont niet thuis hoewel hij nog maar zeven jaar is. Hun zoon heeft een plek gewonnen in het beroemde jongenskoor van het Saviour College. Dit betekent dat Joseph enkel in de schoolvakanties thuis kan zijn. Louise kan dit maar moeilijk accepteren en heeft het idee dat ze haar enige kind hebben afgenomen.

De problemen met de buurman worden onhoudbaar en Louise denkt dat met de koop van een buitenhuis de problemen voorbij zullen zijn. Naast popmuziek hoort ze ook de muziek van een jongenskoor op de meest vreemde tijden. Muziek die haar man Stuart niet schijnt te horen. De rust keert even terug in hun idyllische buitenhuis totdat ook hier de muziek van het jongenskoor te horen is.

Louise kan niet op mijn sympathie rekenen, ze komt eerder zeurderig en verongelijkt over. Stuart neemt haar niet serieus. Het horen van muziek en de onenigheid die hierover ontstaat, boeit niet echt. Het wekt eerder wrevel op. Van spanning ontbreekt ieder spoor en geesten komen ook niet in dit boek voor. Aan het eind begint het boek pas te boeien, jammer want hiermee wist ze mij wel te raken. De zin op de voorkant van het boek doet spanning vermoeden maar het tegendeel is waar, een saai en langdradig uitstapje. Sophie Hannah kan het beter bij ‘moord en doodslag’ houden.