Zondaarskind is een opmerkelijke thriller van Gouden Strop-winnares Marion Pauw (in 2009 met het aangrijpende Daglicht). Pauw debuteerde in 2005 met het niet zo sterke Villa Serena, maar heeft zich in de tussen tijd ontwikkelt tot een goede auteur met een voorkeur voor opmerkelijke hoofdpersonages (een autist in Daglicht).

In Zondaarskind kiest ze opnieuw voor een niet alledaags thrillerpersonage: de 80-jarige Trui / Amalia Langhout (overigens beschreef de Nederlandse auteur Chris Rippen in 2002 in Een enkel woord  ook al de belevenissen van een 79-jarige is een seniorencomplex, maar dit tussen haakjes).
Langhout blijkt een vrouw met een ongelukkige start in het leven. Als negenjarige belandt ze in het weeshuis en wordt vervolgens dienstbode bij een rijk gezin en verliefd op de zoon. Haar wereld stort echter in door Frédérique Vos, een vrouw met een gouden lepel in de mond geboren, en de verloofde van haar geliefde.
In de herfst van haar leven stuit ze per toeval weer op Frédérique en oude wraakgevoelens vlammen weer ongekend op. Deze keer besluit ze er aan toe te geven.

Uitgekiende wraakactie
Pauw neemt in Zondaarskind alle tijd en veel pagina’s om het personage van Trui / Amalia op te bouwen. Op die manier legitimeert ze de uitgekiende wraakactie voor de lezer. Een wraakactie die mooi bedacht en opgebouwd is en alle partijen recht doet.
Zondaarskind is geen doorsnee-thriller. Daarvoor schrijft Pauw echt te goed, zijn haar plot en personages te goed bedacht en uitgetekend. Het is géén who-dunnit met een amechtige politie-inspecteur, maar heeft eerder de sfeer van een degelijke detective à la Christie. Er zijn slechtere vergelijkingen mogelijk.

Na het behalen van een Gouden Strop lijkt het mij moeilijk om een volgend boek te maken. Nu zal dit boek klaar zijn geweest toen de Gouden Strop werd uitgereikt maar dat maakt de verwachtingen niet minder gespannen. Marion Pauw heeft weer een goed boek afgeleverd. De tachtig-jarige Geertruida Amalia Langhout ziet tijdens een revalidatie in een verzorgingstehuis Frederique Vos terug na ongeveer zestig jaar. Nadat Geertruide als wees opgroeide werd zij hulp in de huishouding bij een gezin in Bussum. Zij wordt verliefd op de oudste zoon maar die is voorbestemd om met Frederique te trouwen! Geertruida delft het onderspit maar haar wraak is na al die tijd nog springlevend. Zij heeft nooit kunnen vergeten wat er is gebeurd. Zij wil wraak en die wordt door haar uitgestippeld. Het verhaal is goed verteld. Het eerste stuk gaat over het verleden: Wat is er toen gebeurd? Het tweede gedeelte over het heden. Ik vind het boek meer een verhaal in de traditie van Roald Dahls verhalen: The Tales of the Unexpected. Mooie verhalen met een schitterend plot. Dit heeft Marion met dit boek ook gedaan. Wat mij betreft het de opbouw naar de "wraak"wat uitgebreider en dieper gemogen om zo nog langer te kunnen genieten. Maar ja dat is misschien zeuren. Prima boek en lekker lezen van het begin tot eind.