Paul Seaforth, een van de hoofdpersonen in Erin Kelly’s roman De verdorde roos, werd gepest op school. Tot Daniel hem in bescherming nam. Maar voor wat hoort wat: door Daniel is Paul in het criminele circuit belandt. Een banale diefstal is helemaal uit de hand gelopen. Paul kan hoewel hij medeplichtig is ontsnappen aan een gevangenisstraf door tegen zijn vriend te getuigen. In afwachting van het proces is hij in een andere regio, Warwickshire, waar hij meewerkt  aan de restauratie van een historische tuin. Hij ontmoet er Louisa Trevelyan.  Zij is een stuk ouder dan Paul en is op haar manier op de vlucht voor haar verleden.  die zich hier heeft verstopt om haar verleden te vergeten. Twintig jaar geleden heeft zij haar overspelige geliefde Adam voor een rijdende auto geduwd en is weggelopen. Louisa is ervan overtuigd dat ze schuldig is aan de dood van haar vriend. Zij herkent in Paul een jongere versie van Adam en begint een relatie met hem. Aanvankelijk houden ze allebei hun geheimen voor elkaar verborgen. Maar die komen doorheen het verhaal ondanks alles terug aan de oppervlakte.  De verdorde roos wil de spanning vooral in de psychologie van de hoofdpersonages tot leven laten komen. Dat lukt naar mijn mening niet echt. Het personage van  Paul en de verhaallijn ‘kloppen’. Maar Louisa kon me nooit echt overtuigen. Wat rest is een vlot verteld, enigszins voorspelbaar verhaal. Het boek eindigt abrupt en verrassend, maar niet overtuigend.