Dit is alweer de vijfde van de in totaal zes boeken waarin officier van Justitie Rebecka Martinsson een hoofdrol speelt. Larsson is enorm goed in het beschrijven van het poolklimaat in het hoog gelegen Lapland. Ook schrijft ze regelmatig over het eten wat geserveerd wordt, de sfeertekening is bijzonder goed gedaan want je waant je achter een bord elandvlees met bessencompote na een koude tocht door de sneeuw.

In dit boek spelen twee verhaallijnen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben maar al snel wordt duidelijk dat er generaties lang duistere moorden plaats hebben gevonden en dat dit niet los van elkaar gezien kan worden. In het ene verhaal volgen we de jonge juf Elina Pettersson die Stockholm verruilt voor het noordelijk gelegen Kiruna. In de trein ontmoet ze de veel oudere Hjalmar Lundbohm en in Kiruna ontspint zich een korte, stormachtige romance waaruit een zoon geboren wordt.

In de andere verhaallijn volgen we Rebecka Martinsson die de moord onderzoekt naar Soll-Britt Uusitalo. In deze familie komen veel mysterieuze sterfgevallen voor en Rebecka duikt dieper in de zaak waarbij ze vergezeld wordt door Krister Erikkson, politieman en hondenbegeleider. De zevenjarige kleinzoon Marcus van Soll-Britt wist te ontkomen en wordt opgevangen door Krister omdat de jongen geen familie meer heeft die voor hem kan zorgen. Al deze onopgeloste zaken zijn voor Rebecka redenen om op onderzoek uit te gaan omdat ze toevalligheden haat.  Echter ze wordt door de hoofdofficier van de zaak gehaald omdat ze te dicht bij de vermoorde vrouw zou wonen. Ze gaat op eigen houtje verder met het onderzoek en komt steeds dichter bij de waarheid, een waarheid waarbij het verleden een rol speelt en de zevenjarige Marcus groot gevaar loopt.

De tweede zonde is een van de zeven hoofdzonden en heeft betrekking op het nastreven van rijkdom en macht, het thema waarin het in dit boek om draait. Asa Larsson weet de spanning langzaam op te bouwen, werkt naar een goed plot met goed uitgewerkte personages. Wie al meer van haar heeft gelezen weet dat ze het harde leven van Lapland treffend weet te beschrijven. Goed plot met een zinderend eind, misschien niet haar allerbeste uit de Rebecka Larssonserie maar haar beschrijving van de ogenschijnlijk saaie levens van de bewoners weet ze levendig te maken met verborgen geheimen. Hierin is Larsson meesterlijk. Deze thriller is in 2012 uitgeroepen tot beste Zweedse thriller.

Het boek start zeer spannend waardoor ik direct het verhaal ingetrokken werd en erg benieuwd was naar de rest. De afwisseling tussen wat zich in het verleden en in het heden afspeeld en hoe dit met elkaar te maken heeft vind ik erg goed. De schrijfstijl is erg prettig en nodigde mij zeker uit om lekker door te lezen. Het middendeel van het boek vond ik niet superspannend maar meer als een roman. Absoluut interessant en ik ga zeker nog meer van haar lezen.

De tweede zonde verwijst naar de tweede van de zeven hoofdzonden,  ‘hebzucht’. Het boek heeft een prachtige foto op de cover en de letters liggen er in reliëf mooi bovenop. Dit geeft het boek een ‘klasse uitstraling’, en dat is het ook.

Rebecka Martinsson speelt ook in dit boek weer de hoofdrol, de setting is Kiruna in Lapland. Een grootmoeder die instaat voor de opvoeding van haar kleinzoon Marcus, wordt vermoord. Als het onderzoek op gang is ontdekt Rebecka nog een aantal bizarre sterfgevallen in de familie. Rebecka krijgt problemen met haar collega Von Post die haar van de zaak laat afhalen. Met haar stugge karakter laat ze zich hier niet door tegenhouden en gaat zelf op onderzoek. Ze wil achter de ware toedracht komen van de overlijdens. Kan ze het leven van de kleine Marcus redden?

Het boek is weerom zo naturel geschreven. Je snuift de pure sfeer op van het harde leven in Lapland. Asa Larsson slaagt erin om alledaagse dingen zo mooi te beschrijven dat ze speciaal worden. De stijl van dit boek waarin er flashbacks komen van 1914-1926 is prachtig. Het doet denken aan de schrijfstijl van haar Zweedse collega Camilla Läckberg. Het heden en het verleden hebben mekaar nodig, ze worden verweven met mekaar om zo tot de clue van het verhaal te komen.

De spanning wordt heel geleidelijk opgebouwd in een cadans die aangenaam is. De top van de spanning wordt bereikt rond de laatste veertig bladzijden van het boek. Dan wordt het verhaal plots door een klein gaatje geperst waardoor een enorme explosie ontstaat. Alles gaat dan in een stroomversnelling en doet je naar adem happen. Het einde daarentegen is zoet en mooi. Het is een zonde om De tweede zonde niet te lezen.