“Een maand voor de geboorte had Richard haar voor de eerste maal geslagen. Eén klap maar. Ze waren beiden uitgeput na weken praktisch zonder slaap. En Richard had onmiddellijk spijt betoond. Gehuild. Haar bezworen dat hij niet wist wat hem bezielde. Dat wist hij ook niet, nog altijd geloofde ze dat niet. Hij was niet slecht. Alleen niet tegen het leven opgewassen.”

Richard is het slachtoffer van een dodelijke messteek. Een zwerver vindt hem en pikt diens iPhone hij pikt. En ruilt voor een fles drank. Zo komt de zaak aan het rollen. Hij is een succesvol zakenman, getrouwd met een Afrikaanse vrouw en vader van een autistische, dove zoon. Met een bijslaap. Gevolg: gecompliceerde verhoudingen en niets is wat het in eerste instantie lijkt. Een kolfje naar de hand van inspecteur Paul Vegter.

Vegter is het hoofdpersonage van de politiethrillers van Lieneke Dijkzeul; haar fraaie debuut, De stille zonde (2006) werd genomineerd voor de Diamanten Kogel. In wezen is Vegter een typische Scandinavische politie-inspecteur. Met de daarbij behorende sores: weduwnaar, somber denker over de mensheid, gelukkige grootvader, lastig liefdesleven en markante collega’s. Hij is bij Dijkzeul in goede handen: ze weet een aannemelijke plot te bedenken, dat spannend te houden maar vooral het ook zeer fraai op te schrijven (woord van dit boek: emotiehooligan). Het tempo is bedaagd maar geeft de tijd alles en iedereen uit te diepen en treffend karakteriseren. Dat zou sneller kunnen, maar het past allemaal zo goed bij Vegter.
Wat overblijft: een Scandinavische policier van Nederlandse bodem.