De terugkeer van de leeuw is het vervolg op Het spel van de leeuw, het tweede boek dat Nelson De Mille schreef over John Corey (in deze serie verscheen als eerste het onvertaalde Plum Island, als derde en vierde deel respectievelijk De crash en Code vuurstorm).

Corey is ex-rechercheur Moordzaken in New York en werkt nu voor de Anti-Terrorist Task Force. De leeuw in kwestie is de Libische terrorist Asad Khalil die in het eerdere boek Coreys echtgenote en collega Kate vermoordde. Nu is hij terug om zijn eerdere missie, die mislukt dankzij Corey, af te maken. En hem ook.
Enfin, ingrediënten genoeg voor een spannend verhaal. Maar daar gaat het mis bij DeMille. Hij verliest zich in uitgebreide beschrijvingen, bespiegelingen en andere zaken die de vaart uit het verhaal halen.

“Ik bleef uit het zonbeschenen raam staren. Het was een prachtige wereld en  vijfennegentig procent van de mensen die haar bevolkten was ook prachtig. Helaas heb ik het grootste deel van mijn leven doorgebracht met die andere vijf procent en probeerde die te reduceren tot vier procent.
De gedachte dat wij er alleen maar waren om te dienen en te beschermen had ik jaren geleden al losgelaten en wat met het grootste deel van mijn loopbaan bij de politie motiveerde was mijn eigen ego – ik was slimmer dan iedere moordenaar die de onbeschaamdheid had iemand om zeep te helpen op John Coreys werkterrein. Toen werd de Taakeenheid Terrorismebestrijding in het leven geroepen en ik kreeg een extra patriottische prikkel, vooral na 9/11.
En nu was dat alles uitgelopen op persoonlijke wraak en verzoek aan God me te helpen Asad Khalil te doden. Ik was er zeker van dat Khalil God om hetzelfde vroeg.
Maar slechts de gebeden van een van ons zouden worden gehoord.”

En dan is er sporadisch humor: “De barkeeper – eigenlijk een keepster met grote ... ogen – vroeg wat we wilden drinken en juffrouw Sims bestelde een witte wijn terwijl ik mijn gebruikelijk Dewar-soda bestelde.” Gauw vergeten.
(*, voor de grap...)