Hartenbreker is, na Het meesterstuk, het tweede deel in een trilogie over de journalist Viljar Gudmundsson en politie-inspecteur Lotte Skeisvoll in het Noorse Hagesund (het derde deel is inmiddels in Noorwegen al verschenen).

Kerfstok
De hartenbreker in kwestie is Alexander, de zoon van Viljar, die zijn vader belt met de mededeling dat hij na een feestje wakker is geworden naast een dood meisje… en dat hij zich helemaal niets herinnert van wat er wel of niet is gebeurd. Enfin, er heeft zich nogal wat afgespeeld op dat feestje waarbij de afwezige ouders van het meisje de buurman gevraagd hadden een oogje in het zeil te houden. Deze extreemrechtse man blijkt nogal wat sympathisanten onder de feestgangers te hebben, terwijl er ook op Alexander het nodige zijn kerfstok heeft. Een lastige zaak voor Lottte, zeker omdat ze door haar relatie met Viljar persoonlijk is betrokken en van het onderzoek wordt gehaald.

Crime-blogger
Tangen kreeg bekendheid in Noorwegen als crime-blogger en gaf zijn eerste thriller aanvankelijk in eigen beheer uit. Dat bleef niet onopgemerkt en hij vond al snel onderdak bij een grote uitgever. Misschien dat het aan zijn verleden als blogger ligt, maar Tangen schrijft korte hoofdstukken. Vanuit wisselend perspectief, qua personages maar ook in de tijd. Dat geeft het verhaal vaart, zonder meer maar het zorgt ook voor een vluchtigheid omdat hij daardoor er onvoldoende in slaagt die personages – en het zijn er nogal wat – diepgang en een eigen karakter te geven. Dat is jammer, want opzet en intentie zijn goed.

Ode
In zijn nawoord schrijft de auteur: “Deze serie boeken is een ode aan het misdaadgenre. In zowel Het meesterwerk als Hartenbreker kunnen oplettende lezers verwijzingen vinden naar mijn favoriete schrijvers en boeken. Woorden, namen, plotelementen, citaten en in sommige gevallen zelfs hele alinea’s zijn afkomstig uit andere misdaadromans. Voor de meeste lezers zullen ze onzichtbaar blijven, maar wie weet zal hier en daar een schrijver verbaasd de wenkbrauwen optrekken.”

Rechtsextremisme
Hij vervolgt: “Er zullen vast lezers zijn die vinden dat ik overdrijf in mijn beschrijvingen van het rechtsextremisme, de bijbehorende ideologieën en de terreuracties. Helaas is dat niet zo. De ideeën en uitspraken van mijn personages zijn ontleend aan de werkelijkheid. Ze zijn afkomstig van extreemrechtse fora, anti-islamwebsites, Facebookpagina’s, Twitterberichten en uitspraken in kranten en andere media. Ze zijn geen van alle verzonnen. Dit soort mensen bestaat echt. Ik vond het van groot belang om daarover te schrijven. En vergeleken met de echte kopstukken zijn Geirmund Bakken en Terje Nitter (twee personages uit het boek, JvC) maar kleine jongens.”