Uit winstbejag behartigt  advocaat Mikael Brenne wat zaken voor een dubieus Servisch duo, Slavo en Mike. Volgens geruchten hebben zij de drugshandel in de stad Bergen overgenomen. Voordat Mikael het goed beseft, raakt hij betrokken bij duistere transacties. Er is voor hem geen weg terug: als hij zich van hen wil losmaken, volgen bedreigingen en lichamelijk geweld. Wanneer Mike vermoord wordt en Slavo de hoofdverdachte is, wil hij Brenne als advocaat. De verleiding van het kwaad  van Chris Tvedt is een verrassend en opmerkelijk boek,  waarvan de afloop is tot het einde ongewis is. De personages zijn geloofwaardig.  Het thema van de onkreukbare advocaat die meegezogen wordt in het criminele circuit ingetrokken wordt, is overtuigend uitgewerkt.

“’Ik ben een moordenaar’. Het klonk als een fluistering in de stilte. Ik begreep niet ho het zover was gekomen. Ik kon me absoluut niet meer herinneren wat mijn gedachten op weg naar Mike’s appartement waren geweest. Ik kan me niet herinneren of ik er bewust naar toe was gegaan, maar dat moest haat wel. Ik kon me geen vooropgezet plan herinneren. Wat ik wel nog heel goed wist was hoe ik de trap naar zijn appartement was opgelopen, had aangebeld en hem in zijn nek had geslagen. Maar niet de gedachte dat ik hem wilde vermoorden. Het was gewoon gebeurd. Dat was een absurde bewering. Elke strafrechtadvocaat zou bij zo’n uitspraak zijn bedenkingen hebben gehad. Elke rechter trouwens ook.”

 Advocaat Mikael Brenne heeft de sadistische vriend Mike van zijn gangster-klant Slavo vermoord. Mikael moet Slavo, die van de moord wordt verdacht, verdedigen. Dilemma: onschuldige laten veroordelen en zelf gechanteerd worden (en zelf de gevangenis in) of de klant proberen vrij te pleiten.
De noorse advocaat Chris Tvedt heeft in zijn debuutthriller De verleiding van het kwaad een interessant dilemma bij de kop, werkt dat goed uit maar er slaagt er niet in een zweem van gezochtheid in het verhaal weg te nemen. De opbouw van de plot is echter prima; het einde valt echter in de categorie ‘konijn uit de hoed’. Enfin, als debuut zeker niet slecht, zelfs veelbelovend te noemen.