‘Voor welk probleem was Angela’s dood de oplossing? Neen, voor wièns probleem?’

Jac. Toes (1950) is inmiddels een van de vaste waarden binnen de Nederlandse misdaadauteurs. Won ruim tien jaar geleden alweer de Gouden Strop voor Fotofinish. Staat sindsdien garant voor kwaliteit, maar schuwt echter ook het experiment niet, getuige zijn Kunst zonder genade, een thriller die zich afspeelt in de kunstwereld in Nederland en Duitsland en die hij twee jaar geleden samen schreef met de Duitse auteur Thomas Hoeps). Het jaar daarvoor verscheen De twaalfde man een thrillerfeuilleton dat hij maakte met Arnold Jansen. Enfin, never a dull moment met Jac.

Dat geldt ook voor Blind zicht. Daarvoor heeft hij een aantal voor een thriller ongebruikelijke elementen gekozen. Het verhaal speelt zich af in het gemeentehuis van Helzijl, dat de ambtenaren ter plekke ‘de jungle’ noemen. Zo’n ambtelijke organisatie is geen pretje, dat blijkt. In die jungle draait het om de ondernemingsraad. Daarin zit onder anderen Ray Sol, hoofd van de afdeling Interne veiligheid, en voormalig marineduiker die na een dodelijk ongeluk met zijn ‘buddy’ de dienst heeft verlaten. Voorzitter van die OR is Angela, de weduwe van zijn overleden duikvriend en waar Ray een relatie heeft gehad. Angela verdwijnt plotseling op een moment dat de raad een uitspraak moet doen over plannen van een vastgoed om het havengebied van Helzijl op te knappen op het op te stoten in de vaart der volkeren. Haar lichaam wordt de volgende dag teruggevonden op een golfbreker aan het strand. Zelfmoord volgens de politie, want er is een afscheidsbriefje. Ray denkt dat er meer aan de hand is, want zelfmoord kwam niet voor in de vocabulaire van Angela. Hij gaat op onderzoek uit en ontdekt dat er meer aan de hand is dan (zelf)moord en dat de snelle projectontwikkelaars ook in Helzijl geen smetteloos blazoen hebben.
Het lijkt erop of Toes het onderwerp en de setting alleen te beperkt vond om het verhaal van Blind zicht te dragen. Dus heeft hij nog wat zijlijnen in het verhaal geweven, wat jammer is. Hij had er beter voor kunnen kiezen de hoofdlijn van het verhaal uit te diepen, te verbreden of zwaarder aan te zetten.

Toes’ kwaliteit als auteur lees je natuurlijk aan de pagina’s af; op zijn stijl valt weinig aan te merken. Daarom is het des te jammer dat de plot daar magertjes tegen af steekt door de die zijlijn die Blind zicht onevenwichtiger maken dan je van iemand van kaliber mag verwachten.