De logica van het moorden van Aifric Campbell mag je gerust één van de verrassingen van 2009 jaar noemen. Dit debuut – jazeker, een eerste roman – is er een die maar een keer in de zoveel tijd voor komen, De verborgen geschiedenis van Dona Tartt was er bijvoorbeeld ook zo een.

De Ierse werkte in Zweden als au pair, studeerde linguïstiek en doceerde semantiek aan de Universiteit van Göteborg. Daarna werkte ze dertien jaar in Londen als investeringsbankier. Vervolgens schoolde Campbell zich om tot psychotherapeut en volgde universitaire schrijfcursus.
Welnu, zo rijk geschakeerd als haar biografie luidt, zo is ook ‘De logica van het moorden’. Een lust om te lezen vanwege de personages, de spanningsopbouw, de plot maar vooral vanwege de stijl.

Waar gaat het om? De Amerikaanse Psycho-analyticus Jay Hamilton is geslaagd in het leven, tenminste dat lijkt zo. De bloeiende praktijk in West-Londen, een goedverkopend schrijverspseudoniem en behoorlijk tevreden met zichzelf. Doet hij een afspraak maakt met Dana, een journaliste die een biografie schrijft over zijn broer Robert. Deze is gemodelleerd naar de briljante linguïst Richard Montague, die in 1971 in Los Angeles werd vermoord – Campbell gebruikt deze waar gebeurde moord als basis voor het verhaal.
Dana dwingt Ray nogmaals af te rekenen met zijn levenslange obsessie: zijn broer Robert. Dat wordt een pijnlijke reis met een pijnlijk einde.

Campbell laat in ‘De logica van het moorden’ Ray een rol spelen in een boek dat hij wil schrijven met verhalen van echte patiënten die hij het publiek wil vertellen. Door toedoen van Dana wordt hij zelf hoofdpersoon in één van die verhalen. Niet alleen komst de ware toedracht van de moord op Robert naar voren, beetje voor beetje krijgt de lezer inzicht in de geschiedenis en de gedachtewereld van Ray.

Een voorproefje.
 “’Bedoel je nu dat er niets aan gedaan kan worden?
‘Integendeel, Dana. Dat is nu precies war medicatie toe dient – de meest doelmatige, misschien zelfs de enige manier om gevaarlijke gevallen te behandelen. We leren niets van het bestuderen van pure waanzin, althans niets nuttigs. We moeten alleen in staat zijn die te identificeren en te mediceren, om kwaad te voorkomen. In de wereld van vandaag zijn medicijnen de nieuwe gevangenis. Psychiaters houden, net als altijd, de functie van cipier; zij vormen de buffer tussen de keurige maatschappij en degenen die zitten te schuimbekken in het gesticht. Zij houden de dialoog gaande met het deel van de samenleving dat we liever zouden opsluiten of elimineren. Medicatie biedt het grote maatschappelijke voordeel dat we degenen die we uit lafhartigheid niet doden in de sluimerstand kunnen zetten. En natuurlijk is het goedkoper om mensen medicijnen te geven dan om ze op te sluiten – en het geeft ons bovendien het gevoel dat we beschaafd en weldenkend zijn.’”

Lezen, dit debuut van Aifric Campbell.