Het hoogste bod is het laatste deel van de trilogie van het Nederlands-Duitse schrijversduo (Jac.) Toes & (Thomas) Hoeps over de Duitse kunstrestaurateur Robert Patati en de Nederlandse psychologie (en inmiddels ex-politievrouw) Micky Spijker. In drie letterlijk grensoverschrijdende misdaadromans (de eerste was Kunst zonder genade, en genomineerd voor de Gouden Strop, de tweede is getiteld Het leugenarchief) loste het tweetal aan kunst gerelateerde moorden op. Zo ook in Het hoogste bod, al lijkt het daar in eerste instantie enkel te gaan om oplichting van een kunstveiling in Keulen, waar Sheherazade van Rene Magritte tegen drie keer de geschatte waarde van de hand gaat. Patatie begeleidt het werk naar de koper in Maastricht, maar onderweg kapen overvallers de transportwagen. Bijna tegelijkertijd is er een brand het laboratorium van een familiebedrijf Roeder waarvan een van de eigenaars de Magritte te koop heeft aangeboden. Micky Spijker moet onderzoeken of de roof iets met de brand te maken heeft. Dat blijkt niet alleen het geval; er is veel meer aan de hand met het bedrijf dat gespecialiseerd is maken van protheses. Gaandeweg ontdekt het tweetal dat het echter ook een dekmantel voor een internationale handel in zogeheten warrobots.

Het is jammer dat Het hoogste bod het (voorlopige) einde betekent van Patati en Spijker. Toes & Hoeps maakten drie thrillers met een originele benadering. Grensoverschrijdende samenwerking tussen politiemensen en andere professionals om kunst-gerelateerde misdrijven op te lossen, het is een niet alledaagse combinatie. Zeker in een grensregio als bijvoorbeeld Maastricht, Heerlen, Venlo of Nijmegen is dat toch een meer tot de verbeelding sprekend onderwerp. Ook de laatste van het trio Patati & Spijker kent bovendien een zeer actueel thema: het inzetten van warrobots in de strijd om soldaten te sparen. En natuurlijk de enorme bedragen die met de handel daarin zijn gemoeid, net als de internationale politieke afspraken die vaak in het schemergebied tussen goed en kwaad worden gemaakt, inclusief het vaak amorele karakter ervan. Dat thema had zelfs nog wat verder mogen worden uitgediept.

Verder is Het hoogste bod weer een prima thriller – maar dat is na de vorige twee natuurlijk geen verrassing meer. Een thriller waarin ook de locaties in Maastricht zeer accuraat zijn beschreven, tot en met de ‘shoot-out’ in de Selexyz-boekhandel in de Dominicanenkerk.
Twee missertjes, maar het zijn peanuts. Dat de regionale televisie-omroep met meer dan één camera komt is nagenoeg nihil. Dat er rechtstreeks een persconferentie wordt uitgezonden is eveneens uitermate zeldzaam en dat er een literatuurprogramma na volgt helemaal.
De tweede misser maken Toes & Hoeps niet alleen. Het verschil tussen een microfoon en een luidspreker: een microfoon, daar praat je in, daar gaat geluid in. Die stop je niet in je oren, dat zijn luidsprekertjes (of oortjes), daar komt geluid uit.