Aangrijpend maar helaas ook realistische onderwerp heeft Uitzinger gekozen voor Verloren in Berlijn: de zogeheten Zwangsadoption. In de DDR, het voormaligw Oost-Duitsland, was het niet ongebruikelijk de pasgeboren baby’s bij hun – vaak jonge – moeders werden weggehaald en werden geplaatst in adoptiegezinnen van trouwe partijleden die zelf ongewild kinderloos bleven. Die moeders werd verteld dat hun gezond ter wereld gebrachte kinderen alsnog plotseling waren overleden. Nazoekingen door die vrouwen – vaak jaren later – leverde veelal geen enkel officieel bewijs van bestaan van die kinderen, laat staan een spoor naar hun huidige naam en verblijfplaats. Uitzinger sluit haar boek ook af met een indringende oproep van zo’n moeder die al decennia op zoek is naar haar verdwenen kind. Dat zou een aangrijpend begin zijn geweest van haar vijfde ‘Berlijn’-thriller, Verloren in Berlijn, die gewijd is aan deze thematiek.
 
Twintig jaar twijfel
Als jong meisje is Valentina in 1987 ook haar pasgeboren dochtertje kwijtgeraakt. Ruim twintig jaar twijfelt ze nog steeds aan het overlijden van haar kind. Ze gaat op onderzoek uit in de kliniek waar ze is bevallen en bij de artsen die daarbij waren. Nog voor ze enig resultaat boekt wordt ze echter vermoord. En zij niet alleen. Ook twee betrokken artsen overlijden. Journaliste Sam Coorenvaar en Andreas, de vader van het kind, nemen haar zoektocht over en stuiten op monsterlijke uitwassen van de heilstaat.
Verloren in Berlijn schetst een aangrijpend verhaal op basis van wat duizenden vrouwen in de DDR is overkomen. En dat verhaal zit op zich prima in elkaar en wordt vlot en spannend neergezet. Maar het probleem zit eigenlijk in de non-fictie nabeschouwing. Die is aangrijpender dan het daarvoor vertelde verhaal. Die zet het ook in een ander perspectief. Ook hier geldt: Truth is stranger than fiction en in dit geval gaat Truth ten koste van de Fiction. Niettemin een bovengemiddelde thriller met een aangrijpende thematiek.