Privédetective Fish Pescado lijkt liever lui dan moe: hij is liever aan het surfen dan aan het werk. Advocate Vicki Kahn heeft echter een opdracht voor hem, namelijk de dader van een moord opsporen. Het lijkt aanvankelijk geen complexe zaak. Maar Pescado en Kahn komen in hun zoektocht in een web van intriges, illegale handel en corruptie terecht. Wie is er nog te vertrouwen? Kahns gokverleden speelt op, waardoor er, letterlijk, een gevaarlijk spel gespeeld moet worden. Ook Pescado’s moeder, met wie hij een uiterst kille relatie heeft, geeft hem een opdracht. Maar daar heeft hij al helemaal geen zin in om aan te beginnen.

Rauw
Net als in zijn voorgaande boeken, waaronder die van de Kaapstad-trilogie, speelt ‘Kaapse corruptie’ zich af in het rauwe Zuid-Afrika. Nicol weet de sfeer en spanning die er heerst prima neer te zetten. Machtsmisbruik, corruptie, illegale handel, onderdrukking, kinderprostitutie, neushoornhoornhandel, ga zo maar door, het komt allemaal aan bod. Tussen de vele misdadigers weet Nicol vooral Pescado en Kahn als mensen van vlees en bloed neer te zetten, die niet gespeend blijven van menselijke emoties. De combinatie van het ruige verhaal in een rauw decor met uiterst kwetsbare mensen pakt mooi uit in ‘Kaapse corruptie’.

Snelheid
Naast de rauwheid is het de snelheid die opvalt. Snelle dialogen, snelle acties, korte zinnen en korte hoofdstukken zorgen ervoor dat het boek zich snel laat lezen. Het verhaal blijft gedurende het hele boek spannend en Nicol weet te verrassen met een onverwachte ontknoping. Het verhaal is goed te volgen, geen ingewikkelde verhaallijnen, maar een verhaal met vaart.

Aan de oppervlakte
Toch valt er ook wel wat aan te merken aan ‘Kaapse trilogie’. Sommige onderdelen komen niet goed uit de verf. Zo zeurt de verhaallijn met Pescado’s moeder door het hele boek, maar blijft het onduidelijk wat dit nu toevoegt aan het verhaal. Wellicht komt dit in een volgend verhaal wel tot z’n recht (dit boek is het eerste deel van een trilogie), maar het laat de lezer vooralsnog met een onbevredigd gevoel achter. Een ander punt van kritiek is ook dat de eerder bejubelde snelheid er ook voor zorgt dat de uitwerking toch wat aan de oppervlakte blijft. De uitdieping van de karakters is toch net wat te vluchtig gedaan. Ook hier geldt wellicht dat dit in de twee volgende delen beter tot z’n recht komt.

Conclusie
‘Kaapse corruptie’ leest lekker weg, is spannend, maar soms net wat te vluchtig. De twee andere delen van deze trilogie kunnen nog veel goedmaken, maar vooralsnog evenaart Nicol zijn Kaapstad-trilogie zeker niet.