Eén van de mooiste omslagen van de laatste tijd. Dat mag ook wel eens gezegd. Of  De Afrikaanse maagd van de Deense Helle Vincentz daarmee ook meteen een van de beste thrillers van de laatste tijd heeft geschreven, is de vraag. Wel een met een van de opmerkelijkste onderwerpen van de laatste tijd: het gedrag van blanken en westerse bedrijven in Afrika. De maat daarvoor werd in 2000 gesteld door John le Carré met De toegewijde tuinder (vijf jaar later magistraal verfilmd onder de oorspronkelijke titel The Constant Gardener, het kan niet vaak genoeg worden gezegd, geschreven). Dat niveau haalt Vincentz (nog) niet, maar wellicht kan dat alsnog gebeuren, want de uitgever belooft dat De Afrikaanse maagd deel 1 van een trilogie is rondom hoofdpersonage Caroline Kayser.

Kayser is een bovenmatig ambitieuze juriste is werkt voor een grote oliemaatschappij in Kopenhagen. Daar krijgt het management met de regelmaat van de klok brieven met beschuldigingen aan het adres van het personeel in Kenia dat zich zou verrijken en vergrijpen aan jonge meisjes. Een journalist dreigt een en ander aan de grote klok te gaan hangen en dat kan het bedrijf natuurlijk niet toestaan. Caroline wordt ter plekke gestuurd om alles op te lossen, of liever gezegd: haar baas wil horen dat het allemaal niet waar is.

Kito kidogo
Ter plekke raakt ze echter verstrikt in de Afrikaanse werkelijkheid die toch een beetje heftiger en ondoorzichtiger in elkaar steekt dan haar vertrouwde Deense wereldje. Tegen het bevel van haar baas gaat ze op onderzoek uit en raakt verstrikt in een web dat aaneen hangt van verkrachters, smeergeld en corrupte inlanders. Oftewel, zoals de Kenianen zelf zeggen: kito kidogo, de kleine corruptie. Maar zelf raakt zo ook betrokken, fysiek en emotioneel. Haar ambitie dwingt haar echter de zaak tot een einde te brengen. Maar of dat ook betekent eind goed, al goed is nog maar de vraag.

Pikante
De Afrikaanse maagd is geen Constant Gardner – maar wel een degelijke thriller over een onderwerp waarover niet genoeg kan worden geschreven. Daar zijn een paar redenen voor aan te wijzen. In de eerste plaats het hoofdpersonage, dat soms aaneen lijkt te hangen van handgemaakte pakken, handgemaakte bloezen en pikante lingerie. Op zich niets mis mee, maar dat vereist dat daarin toch een stevig karakter wordt verpakt. Die balans is wat zoek, Caroline heeft nogal wat te stellen met zichzelf. Daar gaat veel papier mee verloren waardoor de andere personages er ook wat bekaaid vanaf komen qua diepgang. Daarnaast heeft Vincentz ook de neiging veel te willen uitleggen, samen te vatten en toe te lichten dat soms naar beleren neigt. Dat kan minder waardoor er voor de lezer ook wat meer zelf in te vullen overblijft.
Nogmaals: Vincentzes debuut mag er zijn, maar kan beter. Hopelijk verdwijnen die minpunten in deel twee en in een net zo mooie omslag.

“’Het meisje zei dat de man die het had gedaan een witte hand had’
Carolines uitgestrekte arm bleef in de lucht zweven.
‘En de enige witte mensen die geregeld in die omgeving komen hebben iets met jullie bedrijf te maken,’ ging Daniel verder.
Ze leek wel versteend. Bewijzen of niet, dit waren beschuldigingen die de reputatie van het bedrijf onherstelbare schade konden toebrengen en daarmee ook haar carrière. Nuy had ze naast de moord op mama Lucy ook nog een verkrachting om zich zorgen over te maken.”

Caroline Kayser werkt bij Dana Oil in Kopenhagen. Er staat een ontslagronde voor de deur en ook  haar afdeling ‘Social Responsibility & Communications’ zal moeten inkrimpen. De angst slaat haar dan ook om het hart, temeer omdat Caroline eerder ontslagen werd bij het advocatenkantoor van haar vader. Dan stuurt haar manager haar naar Kenia. Een journalist heeft signalen opgevangen over mogelijke ontvoeringen en verkrachtingen van jonge meisjes waarbij medewerkers van Dana Oil in Nairobi betrokken zouden zijn. Caroline moet ter plaatse de beschuldigingen gaan onderzoeken en belangrijker nog, de imagoschade voor Dana Oil beperken. Caroline belandt er in een wespennest van intriges en corruptie.  Ze wordt sterk tegengewerkt in haar pogingen de waarheid te achterhalen. Hoofdpersonage Caroline Kayser is aanvankelijk geen sympathiek figuur: een wat nuffig en ambitieus rijkeluiskind, behept met smetvrees en communicatief eerder onhandig. Doorheen het verhaal groeit haar verbetenheid om de zaak op te lossen, krijgt ze meer inzicht in zichzelf en verneemt de lezer meer over haar achtergrond. De kracht van De Afrikaanse maagd ligt niet zozeer in de spanning, wel in keuze van het noord-zuidthema waarbij de gewetenloosheid van de grote westerse bedrijven en de corruptie van de plaatselijke elite aan de kaak wordt gesteld. Daardoor stijgt het debuut van Helle Vincentz uit boven de middelmaat.