Lydia, één van de tweelingdochters van Angus en Sarah, is overleden na een val van een balkon. Het verdriet is torenhoog en het echtpaar wil samen met hun andere dochter Kirstie een nieuw leven beginnen op Torran Island. De grootmoeder van Angus heeft het vuurtorenhuis en het eiland nagelaten aan Angus en zijn broer. Was hun leven al erg verdrietig, het kan allemaal nog veel erger. Op het eiland verandert Kirstie’s gedrag, ze denkt dat ze Lydia is. Sarah en Angus twijfelen, is er een vergissing gemaakt?

Tremayne heeft met ‘IJstweeling’ een geweldig, psychologisch en huiveringwekkend boek geschreven. Je leest over het verdriet, het leed en de wanhoop die het echtpaar Angus en Sarah doormaken na het overlijden van hun dochtertje. Het verdriet van hun dochtertje Kirstie gaat je door merg en been. Een tweeling is met elkaar verbonden en zeker een eeneiige tweeling. Kirstie en Lydia waren samen één, zo gebruikten ze een taal die alleen de tweeling snapte.

Mensen kunnen kapot gaan door het overlijden van een dierbare en zeker als het een kind betreft. In ‘IJstweeling’ lijkt een gezin ten onder te gaan aan het verdriet. Angus zoekt vergetelheid in drank. Hij neemt ontslag voordat hij ontslagen wordt. Sarah probeert krampachtig alles bij elkaar te houden. Op het eiland proberen ze een nieuw leven op te bouwen, ver van de bewoonde wereld, afgesloten voor en van mensen. Kirstie krijgt het erg moeilijk op school, ze wordt gepest en de kinderen vinden haar eng.

In wisselende perspectieven wordt het verhaal verteld, de spanning is voelbaar. Dat het tot een hoogtepunt gaat komen op het eiland staat wel vast, maar hoe of wat laat Tremayne je pas op het eind weten. En dan is er zoveel gebeurd dat je met een diepe zucht het boek dicht slaat, totaal verrast door hetgeen Tremayne voor je als lezer in petto heeft. Een geweldig spannend, maar ook tragisch en beklemmend debuut.

Angus en Sarah Moorcroft leiden met hun eeneiige tweeling Kirstie en Lydia een comfortabel leventje in Londen. Maar als de dochtertjes een jaar of zes zijn gebeurt er een tragisch ongeval: een van de meisjes, Lydia, maakt een dodelijke val van het balkon in het huis van de grootouders. Gans hun bestaan komt op de helling te staan: Sarah stort compleet in; Angus begint te drinken en verliest zijn baan. In een wanhopige poging het roer om te gooien nemen Angus en Sarah  een drastisch besluit.  Ze nemen hun intrek in het vuurtorenwachtershuis op het afgelegen eilandje Torran in de buurt van Skye. Aanvankelijk gelooft Sarah dat de nieuwe start kan lukken. Tot  Kirstie heel vreemd doet. Ze neemt de kleine gewoontes van haar overleden zusje over en vertelt  haar moeder dat ze niet Kirstie is, maar wel Lydia. En dat het Kirstie is die van het balkon is gevallen. De al labiele Sarah vraagt zich af of ze om de verkeerde dochter gerouwd heeft. En ze twijfelt ook aan de rol van haar man Angus? Zou er soms kindermisbruik in het spel geweest zijn. Of was een van beide meisjes zelf... Maar elk verhaal heeft twee kanten: ook Angus wordt verteerd door de vraag wat er echt gebeurd is.  Het sombere, kleine eiland, afgezonderd van de rest van de wereld, het vervallen huis, de mist... het helpt allemaal mee aan de opbouw van de benauwde, claustrofobische sfeer van deze psychologische misdaadroman.  IJstweeling van Tremayne is het sterkste misdaadverhaal dat ik dit voorjaar las.