Op Walpurgisnacht valt Camilla, meestal Charlie genoemd, in Stockholm van een balkon op de elfde etage van een flatgebouw aan de Jakobsbergsgatan. Het onderzoek wordt snel afgesloten: zelfmoord. Drugs, drank en depressieve buien waren immers een constante in Charlies leven. Dat een dakloze muzikant haar die nacht uit een nachtclub zag komen in het gezelschap van een agressieve kerel wordt niet nader onderzocht.  Helene, haar jongere zus, had alle contact met haar familie verbroken. Haar vader dronk, haar moeder liet hen 35 jaar gelden zitten en trok naar Argentinië. Ook met haar losgeslagen zus was er weinig contact. Helene, inmiddels getrouwd en moeder van twee kinderen, brengt noodgedwongen een bezoek aan haar zusters flat. Al pratend met de buren hoort Helene dingen waardoor ze zich gaat twijfelen of het wel om zelfmoord gaat.   Helene bijt zich vast in de zaak en ontdekt dat Charlie met een vriend vier weken voor haar door naar Argentinië reisde, het land waar hun moeder Ing-Marie drie decennia eerder naar toe trok en spoorloos verdween. Op haar beurt reist Helene naar Buenos Aires, op zoek naar de waarheid. Daar blijkt het Argentië van de junta, van de dwaze moeders en van de Tupamaros in Urugay nog springlevend te zijn. Tove Alsterdal tracht in  Geef me je hand een misdaadverhaal te combineren met een interessant politiek-maatschappelijk thema. Een moeilijke evenwichtsoefening, die helaas niet helemaal gelukt is. Het verhaal start sterk, maar zodra Argentinië en de sociaal-politieke dimensie op de voorgrond komen, wordt het allemaal wat minder. Dat heeft alles te maken met de vloed aan informatie over het Argentinië van de junta die de auteur in haar roman verwerkt. En alsof dat nog niet genoeg is laat Alsterdal de moeder de gruwel van de Argentijnse kerkers overleven en actief worden in een guerillabeweging in een naburig land. Alderstal wil al te veel vertellen. Het boek verliest daardoor een beetje de focus en dat gaat ten koste van de spanning. Jammer!

De cover, is een eenzaam geheel, doordachte kleuren, en eenzaamheid zie je door het geheel heen. Als je dan de flaptekst gaat lezen, dan moet dit een heel spannende thriller zijn, met een gruwelijke verhaallijn. En als je de flaptekst mag geloven zou het om 2 verhalen gaan die op het eind netjes in elkaar vallen. Niets is minder waar, het verhaal van Terese, komt af en toe op de voorgrond, maar lang niet zoveel als je zou kunnen verwachten. Het verhaal komt ook langzaam op gang, soms zo langzaam, dat de spanning wegvalt en het meer een roman wordt. Vrouw zoekt haar geliefde haar man. Als dan de 2 verhalen samenkomen, dan is de uitkomst triest, en dan wordt het een zoektocht naar de waarheid, en naar wraak. Ook wordt er gesuggereerd dat de hoofdpersoon diep in haar eigen verleden terecht komt. Al met al, had er veel meer uit gehaald kunnen worden, had de opzet veel spannender kunnen wezen, en is het in mijn optiek geen literaire thriller. Vind het een beetje een gemiste kans, zeker als schrijfster Liza Marklund op de cover zet, een internationale thriller van het hoogste niveau.