Wenen, 1913. Toneelspeler Lysander Rief is de zoon van een Engelse vader en een Oostenrijkse moeder en bezoekt de Oostenrijkse hoofdstad voor een sessie met een Freud-aanhangende psychiater. Lysander kampt met een vervelend probleem; hij kan niet klaarkomen en dat terwijl zijn verloofde in London op hem en de aangekondigde bruiloft wacht. Tijdens de bezoeken aan de psychiater maakt Lysander kennis met twee andere patiënten; Alwyn Munro en Hettie Bull. Munro is een militair attache bij het Britse consulaat in Wenen en speelt later in het verhaal een belangrijke rol. Hettie Bull is kunstenares en een mannenverleidster pur sang. Ook Lysander valt ten prooi aan deze femme fatale. Na een zwoele en hete nacht lijkt Lysander de oplossing voor zijn probleem te hebben gevonden, want hij ejaculeert als hij met Hettie vrijt. Maar een ander (nog groter) probleem werpt zich op als Hettie zwanger van hem blijkt te zijn en hem beschuldigt van verkrachting. Lysander wordt gearresteerd en zal terecht moeten staan. Met hulp van de Britse ambassade (in de persoon van Alwyn Munro) weet hij echter te ontsnappen.                         

Wat volgt is een verhaal, waarin Lysander de Britse ambassade hun hulp aan hem terug moet betalen. Hij treedt in dienst en kruipt achter de vijandelijke linies in Geneve om een mogelijke spion te ontmaskeren. Zijn ervaringen als acteur komen hem hierbij goed van pas. Als hij erachter komt dat niet iedereen te vertrouwen is en hij zelfs familieleden onder verdachte omstandigheden tegenkomt, weet hij dat hij in een lastig pakket zit..

Wachten op de dageraad is een roman zoals we die van William Boyd kennen: een keurig gedocumenteerd verhaal tegen een prachtig omschreven achtergrond. De tijd rondom de Eerste Wereldoorlog weet hij treffend te beschrijven. Ook de personages zijn beeldend en typerend voor die tijd; hun kleding, gedragingen en gewoontes kloppen precies. Lysander Rief heeft aan spanning (en vrouwen) geen gebrek en belandt van het ene avontuur in het andere. Maar de toevalligheden die hierbij tevoorschijn komen, stapelen zich op en het is moeilijk om het allemaal te blijven geloven. William Boyd blijft konijnen uit de hoge hoed toveren, waardoor het niet echt overtuigend meer overkomt. Door deze verwikkelingen is het weinig verrassend en wordt het zelfs wat voorspelbaar.

Het is duidelijk dat Boyd het boek als een roman bedoelt heeft, met enkele spannende elementen daarbij, maar in Wachten op de dageraad merken we dat het verdomde moeilijk is om spanning en (literaire) romantiek met elkaar te verweven. Beide elementen komen niet goed uit de verf, omdat het een het ander opheft.

Al met al is het een leuk verhaal, met enkele prachtige metaforen en motieven, maar brengt het te weinig voor een echte topper. We hebben weleens beter gelezen van William Boyd.