Leïla Slimani (Rabat, 1981) geeft in de eerste zin van haar boek Een zachte hand meteen de plot weg: “De baby is dood”.
De eerste keer dat een thrillerauteur deze techniek hanteerde was veertig jaar geleden  toen Ruth Rendell haar Het stenen oordeel (A judgement in stone,  1977, volgends velen een van Rendells beste psychologische thrillers) begon met de eerste zin: “Eunice Parchma doodde de familie Coverdale omdat ze niet kon lezen of schrijven.” Vervolgens is het aan de auteur om het verhaal erachter zo te vertellen dat de lezer geboeid raakt en niet afhaakt omdat hij de afloop al kent.

Prix Concourt
Rendell slaagde daar absoluut in en Slimani eveneens getuige de prestigieuze literatuurprijs Prix Goncourt die ze voor haar debuut kreeg.
Het verhaal achter de moord van de oppas Louise op de kinderen Mila en Adam is vandaag de dag zeer herkenbaar. Jonge ouders, druk met hun carrière en tegelijkertijd perfecte ouders willen zijn maar de zorg voor hun jonge kinderen uit handen geven. „Ik wilde vertellen dat moeders niet altijd blij zijn om moeder te zijn”, vertelde ze in een interview in de Volkskrant.
Ondanks het onderwerp, de angst van elke ouder het niet goed te doen en het schuldgevoel daarover, een absolute aanrader