Een boek lezen, het komt er niet vaak genoeg van wat mij betreft. Vaak ontbreekt het aan vaart in het verhaal, of spreekt de verhaallijn me niet aan. Dan probeer ik het boek wel uit te lezen, omdat ik vind dat je dient af te maken waar je aan begint, maar dat eindigt meestal in een dikke laag stof op het betreffende schrijfsel. Geen tijd, zo luidt dan het slappe verweer als mij gevraagd wordt of ik het boek al gelezen heb.

Hoe anders verliep het met dit boek: ‚Laat me niet los’ van Louise Doughty. Het viel op mijn deurmat, afkomstig van een uitgeverij als leesexemplaar. Lezen om dan te vertellen wat ik er van vind, het is mij een eer. Ik las de eerste paragraaf en was verkocht. JA! Dit was een boek dat ik niet kon wegleggen. Eindelijk weer eens een boek dat me onmiddellijk meenam en mij niet meer losliet. Hoe toepasselijk dan ook de titel!

Het verhaal is zo herkenbaar, zo invoelbaar. De hoofdpersoon is een zeer intelligente vrouw, die een bestaan opgebouwd heeft als wetenschapper in de genetica. Gevraagde deskundige in haar vakgebied vanwege haar kennis en kunde, zelfstandig en gerespecteerd. Getrouwd, ook. Al heel lang. Twee inmiddels volwassen kinderen, ook. Gelukkig, ook. Een compleet leven, waar alles zoals het hoort verloopt. Maar toch, op een dag, gebeurt het. Het overrompelt haar, overspoelt haar en laat haar niet meer los. Ze wordt verleid door een haar verder onbekende man, die binnen een half uur onopgesmukte sex met haar heeft. Er begint een periode van wat maatschappelijk gezien overspel genoemd wordt, maar waar ze, gezien de armoedige staat van haar huwelijk - wat aandacht en liefde betreft - toch geen bedenkingen bij heeft. Het is raadselachtig wie de man is, hij noemt zijn naam niet, laat niets los over zijn werk. Wat hij wel toegeeft is dat hij getrouwd is. Als lezer voel je natuurlijk al aan dat er iets niet klopt. Maar wat?! 

Dat getrouwde mensen overspelig zijn leek mij in mijn jongere jaren iets onmogelijks. Iets dat alleen in films gebeurde en toch zeker niet in de provinciale omgeving waar ik woonde.Liefde was toch zeker bedoeld om exclusief en uniek te zijn? En met een beetje moeite en aandacht voor elkaar zou die liefde een leven lang kunnen duren, en steeds weer nieuw kunnen zijn door er samen hard aan te werken. Dacht ik. Hoe anders is het dan in de werkelijkheid van deze tijd. En misschien was het ook wel altijd al zo, dat trouw een fictieve fabel is. Maar wat beschreven wordt in het verhaal van Louise Doughty is zeker geen fictie. Het komt voor. De afloop van haar verhaal is echter de reden waarom het boek ook een steengoed voorbeeld van een literaire thriller is. Prachtig hoe ze de achtergrond van de omstandigheden in beeld brengt. Wat het met de hoofdpersoon doet, sleept je mee tot in de vezels van je ziel. 

De moraal van het verhaal wordt treffend omschreven als ze een voorbeeld geeft van het gedrag van chimpansees die opgesloten worden in een metalen kooi waarvan de vloer onder stroom gezet wordt en steeds heter wordt. Als de grond onder de voeten van de moederaap te heet wordt, zal ze uiteindelijk haar kind niet langer beschermen maar het op de vloer leggen om er dan zelf op te kunnen gaan staan. Harteloos wordt het kind, de liefde, opgeofferd om haarzelf te redden. En dat is wat er gebeurt, als alles escaleert en de ontrouw voor de rechter opgebiecht wordt..