Manu Causse (1972) is geboren in Parijs en woont in Toulouse. Hij is vertaler van beroep. ‘De groene eend’ is zijn veelbelovende debuut, dat in vijf talen verschijnt. Het boek is uit het Frans vertaald door Manik Sarkar.

De blik van de kleine Isaac staat altijd op oneindig. Hij heeft een zacht gezicht maar binnenin lijkt het leeg. Isaac is autistisch.
Elke week bezoekt Eric Dubon zijn zoon Isaac. De jongen is moeilijk te benaderen en zijn vader slaagt er niet in om tot hem door te dringen. Tot Eric de groene eend van zijn oom erft. Isaac lijkt voor het eerst te reageren als hij de auto ziet. Eric ziet het als een teken en besluit een roadtrip te gaan maken zonder medeweten van zijn ex, de moeder van Isaac. Wat volgt is een onvergetelijke fabelachtige tocht in de groene eend door Frankrijk, achterna gezeten door de politie.

‘De groene eend’ is het verhaal van een vader, Eric Dubon, die met zijn zoon, Isaac, een onvergetelijke roadtrip maakt. De moeder van Isaac vind dit allesbehalve leuk en doet haar beklag bij de gendarmerie. Vervolgens start de gendarmerie een onderzoek en stuurt een signalement uit van vader en zoon die rondreizen in de groene eend. Een ieder die de groene eend spot wordt verzocht om contact op te nemen. Heel bijzonder zijn de ‘geesten’ die meerijden op de achterbank. Het is even wennen maar ook verrassend.

‘Alles verandert,’ antwoordt de kat terwijl hij zich uitschudt. ‘De jongen, jij, het licht, de wereld, alles is permanent in verandering. Behalve ik natuurlijk.’ En om die woorden te benadrukken verandert hij achtereenvolgens in een zandloper, een zeis, een skelet en weer in een kitten. Het gaat natuurlijk heel snel, zo snel dat de geesten in de 2CV nauwelijks tijd hebben om het te zien, om bang te worden. ‘Het enige wat niet verandert is de verandering zelf,’ verklaart het diertje ten slotte op docerende toon, ‘wat het tot iets vrij belachelijks maakt, moet ik zeggen.’

De omslagfoto is eenvoudig maar prachtig, we zien deze eenvoud terug in de jongen. Op de cover een vader met zijn zoon zittend aan de rand van een meer naast een groene eend. Er straalt een enorme rust vanuit. De schrijfstijl van het boek is mooi, poëtisch en fijngevoelig. Causse gebruikt mooie dromerige zinnen.

‘Toch is er een merkwaardige overeenkomst, of op zijn minst een parallel, tussen het geluid van de val van de coyote en de schreeuw die opstijgt uit de borst van de jongen. Nee, het is geen schreeuw. Het is een reutel. Een bromtoon. Een scheurend geluid dat tegelijk omhoogklautert en omlaagtuimelt. Een fluitende uitbarsting van lawaai die gepaard gaat met schokken en stuipen.’

Het is een ontroerend verhaal wat je raakt. De personages zijn zeker boeiend te noemen. Manu Causse heeft alles uit de kast getrokken voor dit debuut. Hij dwaalt echter regelmatig af van zijn verhaal doordat hij zoveel wil vertellen. Hierdoor komt de relatie tussen vader en zoon en de verandering die de zoon ondergaat, ook al is deze gering, niet goed uit de verf. Ook de humor, waarvan op de cover gesproken wordt, ontbreekt. ‘De groene eend’ is desondanks een hartverwarmende roman die je meesleept en betovert en zeker de moeite waard om te lezen.