Leah Rosenberg werkt op aandringen van haar galeriehoudster aan een zelfportret. Voor het eerst in jaren kan ze zichzelf niet ontlopen. De opdracht voert haar terug naar haar jeugd, naar een rozen kwekende vader, een meelijwekkende moeder en Joodse grootouders met een reusachtige verzameling conservenblikken. En bovenal naar de geschiedenis met Markus Prins, haar zachtmoedige leraar Klassieke Talen. Als vijftienjarige ontmoet ze M. dagelijks bij de Oude Kerk, in een wereld waarin voor anderen geen plaats is. Tot hun samenzijn op een dag dramatisch afgebroken wordt. Nu, vijfentwintig jaar later, vraagt ze zich af of hun hartstocht werkelijk bestaan heeft. Of draagt ze al die tijd een illusie met zich mee? Shira Keller (1985) studeerde af als theatermaker aan de Toneelacademie Maastricht. Ze woont afwisselend in Amsterdam en in een afgelegen Zwitsers bergdorp. `Stel dat er geen tijd bestaat na de dood. Een donker meer zonder golven, horizonloos, peilloos diep. Een meer zonder schaduwen, of slechts bestaand uit schaduw. Zou het aantal jaren dat er tussen de dood van de een en de dood van de ander ligt er dan misschien niet toe doen? Zou samen in een graf liggen net zoiets zijn als samen sterven?