Dat Alex Boogers kan schrijven heeft hij met zijn andere boeken al gewezen en nu komt hij met deze dikke pil: Alleen met de Goden. Wat een rauw maar ook vertederend boek.
Aaron Bachman groeit op een een liefdeloze en troosteloze omgeving. Een moeder die hem alleen maar negatief benaderd. Een (stief)vader die hij als elf-jarige de cel in ziet gaan. Dat in een woonomgeving die ook te wensen overlaat. Dan voel je al: dit wordt een hele  moeilijke jeugd. Ja en dat is ook zo. In tegenstelling tot de meeste van zijn straatvrienden weet Aaron zich er toch met  veel moeite aan te ontworstelen. Van het thuisfront krijgt hij geen hulp maar zijn kickboks-trainer neemt hem op sleeptouw.

Alleen met de goden is een rauwe vertelling om iets van je leven te maken ondanks alle tegenwerkingen en slechte start die je hebt. Dit boek maakt ook wel duidelijk dat dit niet zomaar kan. Het kost heel veel moeite omdat de omgeving je ook als een mislukking ziet. Dit kost meer moeite dan iemand die in een "veilige" omgeving opgroeit. Alex Boogers heeft dit op uitstekende wijze gedaan. Is het boek dan een grote successtory? Nee want Aaron krijgt meer dan genoeg tegenslagen te verwerken en hij zal ook moeten blijven vechten.

Is het een autobiografische roman? Alex zegt zelf van niet maar als je zijn interviews leest dan merk je wel dat er veel elementen in zitten die hij zelf heeft meegemaakt.
Hij noemt het boek in de Volkskrant zijn "eindboek". maar laat het niet zijn laatste boek zijn. Ik verheug me alweer op zijn volgende boek!