Kort voor Kerst wordt vlak buiten Helsinki een forensisch patholoog vermoord, een dag later op dezelfde manier een poppenbouwer. Kort daarna ontsnapt de meest beroemde talkshowpresentator Kai Petteri op het nippertje aan een moordaanslag. Tijdens het onderzoek komt naar voren dat de twee slachtoffers allebei gasten in zijn talkshow waren.
Commissaris Kimmo Joentaa die op rustige (en na de dood van zijn vrouw eenzame) kerstdagen had gerekend, komt steeds weer op dezelfde vraag terug: wat heeft een kijker bij deze brave talkshow die voor het miljoenenpubliek niet meer is dan een vermakelijk televisieavond, zo verschrikkelijk geërgerd dat hij tot het uiterste wilde gaan?
Jan Costin Wagner’s inmiddels beroemde commissaris Kimmo Joentaa, weduwnaar en gepassioneerd melkdrinker, heeft bovendien nog een tweede probleem: wat moet hij met de stroblonde Larissa, die opeens in de bittere kou voor zijn deur stond en eigenlijk zonder zijn toestemming bij hem ingetrokken is? En waar haalt ze die slimme opmerkingen over de Kai Petteri’s talkshow vandaan? Per ongeluk heeft Joenta geen tijd om haar ter verantwoording te roepen: De moderator kondigt na zijn herstel met grote media-aandacht zijn terugkeer in de talkshow aan. Dus loert de dader op zijn tweede kans, daar is Joenta zeker van.
Titel | Voor de leeuwen |
Auteur(s) | Jan Costin Wagner |
Vertaler(s) | Gerda Meijerink |
ISBN | 9789059362789 |
Afmetingen | 200x125x28 mm |
Aantal pagina's | 300 |
Uitgever | Cossee, Uitgeverij |
Taal | Nederlands; Vlaams |
Levertijd | Niet meer leverbaar |
Prijs | € 19.90 |
Bindwijze | Paperback |
Gewicht | 354 gram |
Wennen aan de Finse namen maar dan
Geschreven op zondag 26 september 2010 door J.M.G. Thomassen
Een bijzonder boek. In het begin had ik moeite met het lezen van de Finse namen. Kimmo Joentaa, Ilmari, Pasi Laaksonen etc. Toen ik hier eenmaal aangewend was kon ik me beter op het verhaal concentreren.
Het boek begint op 24 december en eindigt op 1 januari. Toch lijkt het langer dan een week te duren voor Kimmo Joentaa erachter is wat de aanleiding voor de moorden is. Het verhaal verloopt traag zondere saai te worden. De schrijver gebruikt vaak hele korte zinnen; "De lege hal. De vragende blik. De hemel van glas. Rauna. Veikko. Ilmari." Natuurlijk afgewisseld met langere zinnen. Deze stijl heeft een meeslepend effect.
Na het lezen van de zoveelste Scandinavische thriller ben ik er wel van overtuigd dat er alleen maar sombere, eenzame, zwijgzame inspecteurs rondlopen.