Jacob Vis is in De imker in topvorm en terug aan het thrillerfront na een uitstapje naar de non-fictie. Het blijft een genot de mensen uit IJsselmond (waar zijn Ben van Arkel-politieromans zich afspelen) weer te zien. Dit keer is Gonda van Walsum, het moederschap ten deel gevallen op latere leeftijd, net weduwe en eigenaar van een bank in crisis, de hoofdpersoon. Maar ook Van Arkel is weer van de partij (in het verhaal verwijst Vis fijntjes naar zijn eerdere thrillers waar de commissaris en ook de andere personages acte de présence geven).

Het verhaal dat Vis in De imker vertelt is breed, internationaal van opzet. Hij slaat erin dat heel lang in het boek geloofwaardig vol te houden, al heeft hij er wel wat kunst en vliegwerk voor nodig. Maar dat vergeef je hem aanvankelijk maar al te graag. Echter: naarmate het einde dichterbij komt, neemt dat echter toe. Alsof hij zich aan een bepaalde omvang van het boek wilde houden. Dat is spijtig en verstoort ook de balans die hij lang weet vast te houden.
Maar dat laat onverlet dat Vis met De imker zijn ‘masterpiece’ schreef. Tot nu toe tenminste, want wie weet wat de meester nog in zijn pen en in petto heeft.

Jacob (Job) Vis, bosbouwer in ruste uit Kampen, is ooit door zijn collega Tomas Ross ontdekt en debuteerde in de Sterrenreeks bij Het Spectrum die Ross samen met Maj Sjöwall redigeerde.

Hij kwam sterk binnen met een snoeiharde, actuele factionthriller over Bouterse: 'Prins Desi'. Ross had een waardige opvolger, zoalsJef Geeraerts ooit Bob Mendes verwelkomde.

Vis vertilde zich hierna aan de ABP-vastgoedfraudezaak met 'Het Herenakkoord' dat te ingewikkeld was om spannend te blijven. Jammer, want Vis kan namelijk bloedverziekend spannend schrijven.

Hierna is het een veel te lange tijd stil gebleven rond deze onverdiende Geheimtip. Blijkbaar is dat het lot van schrijvers van goede, actuele thrillers met een afgewogen dosis straatrumoer en soms een stevig verpakte boodschap...

Vis bedrijft geen mode, laat zijn oren niet hangen naar mooischrijverij. Van zijn bladzijden spatten bloed, zweet, tranen, vloeken, wraak, lust en hoog oplopende withete woede.

Hij wist toch weer een thriller onder te brengen bij Ellessy, waarna tot heden een mooi gevarieerd oeuvre tot stand kwam met vaak als hoofdpersoon Ben van Arkel die zowaar veel overeenkomsten vertoont met Jack Reacher.
Voorwaar een prestatie.

VELE BORDEN

'De Imker' is het laatste in de Morren-trilogie die verder bestaat uit 'Morren' en 'De Erfgename'. De rijke familie Van Walsum is weinig bespaard gebleven: Ontvoeren en misbruiken van meisjes, moord, bankencrisis (bij de eigen familiebank), bastaardbroer blijkt huurmoordenaar. Absolute bitch van een dochter keert terug uit Zuid-Afrika en moet de bank redden. Vis praat je meteen ook daarover bij en houdt de vaart er toch stevig in.

Van Arkel heeft het druk: Huurmoordenaar uit 'De Erfgename' wordt voor dood in zijn cel gevonden en het lijk verdwijnt. Bitchy dochter vraagt hem haar te helpen de bank te redden en hij moet ook nog even de veiligheid bij het bezoek van de koninklijke familie aan het stadje op Koninginnedag regelen. Vis heeft zelfs een aanslag op Máxima in dit dikke boek verwerkt en hij weet deze zo te beschrijven dat je onwillekeurig schrikt.

Om aan te geven hoe goed Vis zijn vak beheerst: Toen Vis het eerste hoofdstuk van 'De Infiltrant' over de waargebeurde moord op prostituees in Terneuzen liet lezen aan de Zeeuwse rechercheur die de zaak had behandeld, werd hij bijna vastgehouden want de man dacht dat Vis op een ingewikkelde manier kwam bekennen. Hij had de fictieve zaak zo dicht tegen de werkelijkheid van de echte moordzaak beschreven dat de politieman pas na veel praten het idee losliet dat Vis de dader was.

Vis jongleert met vele borden en krijgt het toch heel netjes voor elkaar om alle verhaallijnen tot tevredenheid af te ronden. Van Arkel mag blijven, maar mag ook best eens een titel overslaan.

In een genre waarin je ook een man met een pistool kan laten binnenkomen als je het niet meer weet is Vis een verfrissende uitzondering. Hij maakt zich er nergens makkelijk van af en houdt de lezer gevangen in een strakke cadans van afgemeten zinnen en dialogen. 'De Imker' leest als een trein en verveelt geen moment. Nergens kreeg ik het gevoel dat actuele feiten er met de haren zijn bijgesleept, hét kenmerk van een ware factionthrillerschrijver.

Absurd dat Vis nooit de Strop gewonnen heeft en zeer, zeer jammer dat hij niet bekender is.